VC Vlissingen: verschil tussen versies
| Regel 158: | Regel 158: | ||
! colspan="2"| Periode | ! colspan="2"| Periode | ||
! colspan="8"| Statistieken | ! colspan="8"| Statistieken | ||
|-bgcolor="#D7E5EF" | |-bgcolor="#D7E5EF" | ||
! Naam | ! Naam | ||
Versie van 31 jan 2017 09:13
VC Vlissingen is een amateurvoetbalclub uit Vlissingen. De club ontstond op 1 augustus 1916 als gevolg van het samengaan van de clubs EMM, Poseidon en Sportclub Vlissingen. De thuiswedstrijden worden op het sportterrein aan de Irislaan gespeeld.
Het standaardelftal speelt na het kampioenschap in de Eerste klasse (1C] in het seizoen 2013/14 in de Hoofdklasse van het Nederlands zondag-amateurvoetbal (hoofdklasse A). Het eerste zaterdagelftal speelt in de vierde klasse.
Geschiedenis
1916-1990
Voetbal Combinatie Vlissingen is opgericht op 1 augustus 1916, na een fusie tussen de drie (kleine) Vlissingse clubs Poseidon, EMM en Sportclub Vlissingen. De heer Dudok van Heel was de eerste voorzitter. De nieuwe fusieclub telde in het begin tachtig leden en drie elftallen. Het eerste kwam terecht in de 2e klasse en de thuiswedstrijden vonden plaats op het voetbalveld aan de Koudekerkseweg.
VC Vlissingen was een ambitieuze club. Als een van de eersten beschikten ze over een eigen kleedlokaal. Ook sportief timmerde de club aan de weg. Zo werd rond 1930 een fonds opgericht om een betaalde trainer te kunnen aanstellen. De eerste was de bekende Belg (en international) Van Halme. Bekende Vlissingen-spelers uit die beginjaren waren Jaap van Peenen en Henk ('Katje') Kokelaar, de eerste aanvoerder van het Zeeuws Elftal.
In 1942 werd Vlissingen kampioen van de tweede klasse, maar duurde het tot 1946 voordat het naar de eerste klasse kon doordringen, destijds het hoogste nationale niveau. Twee jaar lang kwam Vlissingen uit tegen gerenommeerde ploegen als Willem II, NAC, BVV, PSV en VVV. In 1948 volgde degradatie.
In de oorlog beschikte VCV niet meer over een eigen voetbalveld en moest haar thuiswedstrijden afwerken naar het terrein van DOSKO in Bergen op Zoom. Vanaf 1947 werd weer in Vlissingen gespeeld, nu op het (huidige) voetbalveld aan de Irislaan.
In 1955 bereikte Vlissingen, na promotiewedstrijden in verband met de invoering van het betaalde voetbal, weer de eerste klasse. Daarna volgde een zeer succesvolle periode. In 1956 werd de club kampioen in de eerste klas en werd met Hengelo en RFC uit Rotterdam gestreden om de nationale landstitel bij de amateurs. Daarin kwam het net iets tekort.[1]
Eind jaren vijftig was niet alleen sportief een memorabele periode. In het jubileumjaar 1956 werd door Vlissingen ook gestart met het zgn. Revanchetoernooi voor de afdelingskampioenen bij de zondagamateurs. Jarenlang kwamen vele topamateurteams naar Vlissingen om te strijden om de prachtige hoofdprijs van dit toernooi: het zilveren schip, een replica van Michiel de Ruijters Zeven Provinciën. In 1958 werd ook afscheid genomen van een legendarische VCV-speler: Pierre van der Schraaf, die twintig jaar in het eerste elftal speelde.
Het ledental van VC Vlissingen groeide in de jaren daarna voorspoedig. Dit had ongetwijfeld ook te maken met de goede prestaties van het eerste elftal in de eerste klasse. De thuiswedstrijden (vooral tegen Middelburg) werden soms bezocht door duizenden bezoekers en VCV beschikte enige tijd zelfs over twee supportersverenigingen.
Jaren zestig
.jpg)
In 1962 nam de club haar eerste eigen semi-permanente clubhuis aan de Irislaan in gebruik. Daarna werden al snel plannen gemaakt voor de bouw van een geheel nieuw gebouw. Dit werd in 1968 gerealiseerd en is tot de dag van vandaag in gebruik. Vlissingen ontwikkelde in die tijd vele activiteiten. Zo werd een afdeling damesvoetbal opgericht, er werd mee gedaan aan de zaalvoetbalcompetitie, toernooien georganiseerd, reisjes georganiseerd, waren er kaart- en biljartclubs en bingo-avonden.
In de jaren zestig speelde Vlissingen een prominente rol in het landelijke zondag-amateurvoetbal. In 1962[2] en 1964[3] werd het kampioenschap behaald in de eerste klasse E, het hoogste amateurniveau destijds. In de strijd om de landelijke zondag-amateurtitel speelde het evenwel geen rol van betekenis. Verschillende VCV-spelers speelden in die tijd voor vertegenwoordigende elftallen. Zo speelden keeper Wim Bos, Jan de Nooijer en Leen de Ridder verschillende wedstrijden voor het Nederlands Amateurelftal.
In de tweede helft van de jaren zestig speelde Vlissingen nog wel mee om de bovenste plaatsen, maar een titel werd niet meer behaald. In 1970 degradeerde de club naar de tweede klasse. Met uitzondering van een korte periode waarin de club weer in de eerste klasse speelde (1974 en 1975) duurde dit verblijf in de tweede klasse tot 1985.
Jaren tachtig
Nadat begin jaren tachtig de (shirt)-sponsoring ook in het amateurvoetbal werd toegestaan ging Vlissingen opnieuw proberen aan te sluiten bij het hoogste amateurniveau. Hoofdsponsors Herstaco en Supermarkt Jan Koppejan stelden financiën beschikbaar om dit te verwezenlijken. Onder leiding van de (nieuwe) voorzitter Piet de Jong werd de organisatie rond het eerste elftal verbeterd, o.a. door het aantrekken van de ervaren Roosendaalse trainer Cees Vermunt, en werden talentvolle Zeeuwse en zelfs Brabantse spelers, waarvan sommigen met betaald voetbalervaring, benaderd om bij VCV te komen spelen. Deze koers werd in het begin met enige scepsis ontvangen, maar toen in 1985 met het kampioenschap van de tweede klasse en de promotie naar de eerste klasse succes werd geboekt, werd dit al snel minder. In 1987 werd het beoogde doel reeds gehaald. Vlissingen werd met afstand kampioen van de eerste klasse en promoveerde naar de hoofdklas.
De jaren daarna speelde Vlissingen enkele prachtige wedstrijden op het hoogste amateurniveau, waar duizenden supporters vanuit heel Zeeland van genoten. Hoogtepunten waren vooral de wedstrijden om de KNVB-beker in het seizoen ‘88-’89 (met inmiddels de ex-Vlissinger Jo Jansen als trainer) met overwinningen tegen betaalde clubs als De Graafschap, FC Den Bosch en Telstar. In dit toernooi werd de V.C.V. pas in de kwartfinale aan de Irislaan door FC Den Haag uitgeschakeld. In deze wedstrijden deed vooral Peter van Vossen van zich spreken.
De sportieve successen en het enthousiasme bij supporters en sponsors, was aanleiding om een commissie in te stellen die de mogelijkheden voor betaalde voetbal diende te onderzoeken. In haar eindconclusie (1989) stelde de commissie dat er goede kansen voor Vlissingen waren om op een goed niveau betaald voetbal te spelen en hiervoor een licentie aan te vragen. De ledenvergadering besloot met ruime meerderheid dit advies te volgen, waarna de aanvraag werd ingediend.
1990-1992: profavontuur
De KNVB beschikte in maart 1990 positief op de aanvraag. Dit betekende dat Vlissingen met ingang van het seizoen 1990-1991 in de eerste divisie terecht kon. De betaald voetbalorganisatie van de club, die ook nog een tweede elftal op de been moest brengen, werd ondergebracht in een aparte stichting waarvan het bestuur voor het grootste gedeelte bestond uit bestuursleden van de vereniging. De meeste eerste elftalspelers maakten de overstap naar het betaalde voetbal, maar er werden ook nieuwe spelers van buitenaf aangetrokken. Het hoofdveld aan de Irislaan werd door de gemeente aan de normen en eisen van het betaalde voetbal aangepast en op 18 augustus 1990 speelde V.C. Vlissingen haar eerste profwedstrijd thuis tegen het Roosendaalse RBC.
Nog nooit eerder was een Zeeuwse club toegetreden tot de professionele divisies, maar de verwachting was dat er wel draagvlak was voor het initiatief. Toch waren er vanaf het begin ook kritische geluiden, m.n. van ex-sponsor Paul Hermsen (Herstaco).[4] Laatstgenoemde liet zich herhaaldelijk zeer kritisch uit over het beleid van Vlissingen-voorzitter Piet de Jong.
Goede start
De start van VC Vlissingen in het betaald voetbal was hoopvol. De eerste wedstrijd, op zaterdagavond 18 augustus 1990, speelde het tegen RBC. Via twee doelpunten van Remco van Keeken werd het 2-0 voor de Vlissingers. Het duel werd door circa 4.000 toeschouwers bijgewoond.[5]
Neergang
Hoewel de eerste weken en maanden sportief gezien redelijk waren, was er vanaf het eerste moment bestuurlijke onrust. Oude schulden van de amateurvereniging bleven de nieuwe club achtervolgen en maakte voortgang van het profavontuur vanaf het begin moeilijk. Met veel pijn en moeite werd de begroting voor het tweede seizoen rondgebreid - met hulp van ex-sponsor Hermsen na vertrek van voorzitter De Jong - [6] en de naam van de club werd op advies van de leiding gewijzigd in VCV Zeeland. Ook het tweede profjaar werd geen succes, zowel sportief als financieel. De club stond in de eerste divisie steevast op de laatste plaats en financieel wanbeheer leidde ertoe dat de club daarna van de KNVB geen licentie meer kreeg om er nog een seizoen aan vast te plakken.[7] De club ging vanaf 1992 weer als VC Vlissingen verder in het amateurvoetbal.
1992-heden: weer amateurs
Daarna volgde er voor Vlissingen een moeilijke tijd. De financiële positie van de club, die nog steeds gebukt ging onder de zeer hoge aanloopkosten van het betaalde voetbal, was feitelijk onhoudbaar en in 1994 volgde het niet te vermijden faillissement. Er kwam een doorstart en de club ging daarna onder dezelfde naam, Voetbal Combinatie Vlissingen, weer verder. VCV had echter niet meer de kracht en de uitstraling van vroeger. Het eerste elftal speelde afwisselend in de derde en de vierde klasse en het ledenaantal, dat eind jaren tachtig ongeveer duizend bedroeg, was meer dan gehalveerd. Bovendien waren er problemen met het werven van vrijwilligers om het vele werk dat in een vereniging gebeuren moet, uit te voeren.
Af en toe waren er ook positieve punten. Zo kreeg Vlissingen in 1995 en 1996 de organisatie van wedstrijden van het Zeeuws elftal tegen respectievelijk Champions League-winnaar Ajax en het Nederlands elftal, dat zich voorbereidde op de EK in Engeland. Beide wedstrijden werden een groot succes. Toch waren de problemen in juni 2000 dusdanig dat deze bijna tot liquidatie van de club leidden. Vooral door inzet van oud-voorzitter Piet de Jong en een aantal andere mensen met een rood-wit hart kwam het niet zover. Het lukte deze groep mensen de bedrijven Kojo Engineering en C-Services Holland voor meerdere jaren als nieuwe hoofdsponsors binnen te halen. Ook sportief werd de weg omhoog langzaam weer ingezet met oud-keeper Ruud Pennings als trainer. In 2003-2004 leidde dit tot een kampioenschap van de vierde klasse, hetgeen promotie naar de derde klasse betekende.
.jpg)
Ondanks dat het sportief gezien weer beter ging werd de toekomst toch met enige zorg ingezien. Als gevolg van de problemen in de periode 1990-2000 was het ledenaantal tot ca. tweehonderd gezakt en was met name de jeugdafdeling heel klein geworden. Toen de gemeente Vlissingen in 2003, met het oog op de ontwikkeling van het bestemmingsplan Baskensburg, waarbij de sportvelden daar zouden moeten verdwijnen, aan de voetbalverenigingen Zeeland Sport, GPC en VC Vlissingen voorstelde om onderzoek te doen naar de mogelijkheden van een fusie van deze drie verenigingen, reageerde bestuur en leden van de VCV dan ook positief. GPC wilde de eigen identiteit echter behouden en later bleek ook Zeeland Sport niet bereid om tot een fusie van beide clubs te komen.
Intussen bleef VCV sportief ambitieus en in 2006 volgde, na winst in de na-competitie van de 3e klasse, promotie naar de tweede klasse. Omdat het ledenbestand van de club, ook bij de jeugd, weer toenam zag de toekomst van Vlissingen er toch weer veel beter uit. In 2010 keerde de club definitief terug naar de eerste klasse. In 2014 volgde promotie naar de hoofdklasse en in 2015 speelde de club verassend nacompetitie voor een plaats in de Topklasse. Door een 3-1 nederlaag tegen het Haagse HBS werd deze sprong niet gemaakt. Op dit moment (2016) speelt Vlissingen nog steeds in de hoofdklasse.
Resultaten in het betaald voetbal
Seizoensoverzichten
| Resultaten van VC Vlissingen sinds de toetreding in het betaald voetbal in 1990 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Seizoen | Competitie | Kwalificatie | KNVB beker | Bijzonderheid | ||||||||
| Divisie | GW | W | G | V | DV | DT | PNT | POS | ||||
| 1990/91 | Eerste divisie | 38 | 6 | 7 | 25 | 35 | 87 | 19 | 20e | – | 2e ronde | VC Vlissingen treedt toe tot het betaald voetbal |
| 1991/92 | Eerste divisie | 38 | 4 | 6 | 28 | 36 | 93 | 14 | 20e | – | 2e ronde | Naams verandering naar VCV Zeeland |
Bekende en prominente oudspelers
- Katje Kokelaar
- Rob Moens
- Leen de Ridder
- Wim Bos
- Johnny Lillipaly
- Ronald van Oeveren
- Peter van Vossen
- Jan Poortvliet
Trainers
| Trainer | Periode | Statistieken | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Naam | Van | Tot | GW | W | G | V | PT | DV | DT | % Winst | |
| Jo Jansen | 1 juli 1990 | 30 juni 1991 | 38 | 6 | 7 | 25 | 19 | 35 | 87 | 23,68% | – |
| Louis Verstraaten | 1 juli 1991 | januari 1992 | – | – | – | – | – | – | – | – | – |
| Bert Pentury | februari 1992 | 30 juni 1992 | – | – | – | – | – | – | – | – | – |
Auteur
Wim van Gorsel, 2015
Bronnen
Officiële website VC Vlissingen
Krantenbank Zeeland, PZC 1950-2015
Noten
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Titel werd genegeerd in Zeeland', in: PZC, 3 juni 2006
- ↑ Krantenbank Zeeland, Uitbundige Zeeuwse vreugde in Schijndel' in: PZC, 30 april 1962
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Na veel angst en beven was titel toch voor VC Vlissingen', in: PZC, 19 mei 1964
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Hermsen hekelt bestuur VCV', in: PZC, 16 maart 1990
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Droomdebuut voor Vlissingen', in: PZC, 20 augustus 1990
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Hermsen in de bres voor Vlissingen', in: PZC, 12 januari 1991
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'VCV Zeeland niet levensvatbaar', in: PZC, 3 juli 1992