Olau Line

Uit encyclopedie van zeeland
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

Veerdienst tussen Vlissingen en Sheerness (G.Br.) (LATER MEER). De ververbinding tussen Vlissingen en Engeland bestond 20 jaar, tussen 1974 en 1994. De Olau Line was een Deense rederij.

Neckermann, afdeling verzending foto: C. de Boer, 1988, ZB, Beeldbank Zeeland, rec. nr. 139182
Olau Line

Geschiedenis van het bedrijf

Het begin

Op 20 januari 1975 wordt de vracht- en passagiersdienst tussen Vlissingen en Sheerness geopend. De lijndienst is een vervolg op de vrachtdienst tussen beide plaatsen, die op 21 november 1974 door de Deense reder in de vaart werd genomen. Het charterschip 'Basto 5' wordt die dag uit de vaart genomen en vervangen door de 2300 brutoton metende ferryboot 'Olau-West'. Dit schip biedt plaats aan 32 vrachtwagencombinaties en 800 passagiers en vaart dagelijks. Na een aantal maanden zal ook de Olau-East in de vaart worden genomen, waardoor dagelijks twee vaarten heen en weer kunnen worden gemaakt. De vertrektijden zijn om negen uur 's ochtends en om negen uur 's avonds vanaf de Vlissingse binnenhaven. De vaartijd bedraagt ongeveer 6,5 uur. [1]

De beide Olau-schepen zijn ruim honderd meter lang en achttien meter breed. De diepgang is 4,5 meter. Er is plaats voor 800 passagiers, waarvan er 157 kunnen worden ondergebracht in hutten. Aan boord zijn twee restaurants en er is een filmzaal. Het is voor passagiers ook mogelijk de eigen auto mee te nemen.

Groei

De eerste jaren verlopen zeer succesvol. Zeer velen weten de weg naar de Olau-Line te vinden en in 1977 wordt al de miljoenste passagier geregistreerd. De Olau-Line groeit en bouwt daarom al snel een nieuwe terminal aan de Vlissingse buitenhaven.[2] Ook wordt voorjaar 1976 een derde schip ('Olau Kent') in gebruik genomen, waarin plaats is voor 1200 passagiers.

TT-line

Om meer greep te krijgen op de Duitse markt verkoopt Olau-Line in 1978 de helft van zijn aandelen aan de Duitse reder TT-Line. De bedoeling is hierdoor meer Duitse klanten te trekken.[3]

Auteur

W. van Gorsel, 2017

Bronnen

Noten