Olau Line
| Olau Line |
|---|
Veerdienst tussen Vlissingen en Sheerness (G.Br.) De ververbinding tussen Vlissingen en Engeland bestond 20 jaar, tussen 1974 en 1994. De Olau Line was aanvankelijk in bezit van een Deense rederij, later van een Duitse rederij.
Geschiedenis van het bedrijf
Het begin
Op 20 januari 1975 werd de vracht- en passagiersdienst tussen Vlissingen en Sheerness geopend. De lijndienst was een vervolg op de vrachtdienst tussen beide plaatsen, die op 21 november 1974 door de Deense reder in de vaart werd genomen. Het charterschip 'Basto 5' werd die dag uit de vaart genomen en vervangen door de 2.300 brutoton metende ferryboot 'Olau-West'. Dit schip bood plaats aan 32 vrachtwagencombinaties en 800 passagiers en voer dagelijks. Na een aantal maanden zou ook de Olau-East in de vaart worden genomen, waardoor dagelijks twee vaarten heen en weer konden worden gemaakt. De vertrektijden waren om negen uur 's ochtends en om negen uur 's avonds vanaf de Vlissingse binnenhaven. De vaartijd bedroeg ongeveer zesenhalf uur.[1]
De beide Olau-schepen waren ruim honderd meter lang en achttien meter breed. De diepgang was 4,5 meter. Er was plaats voor 800 passagiers, waarvan er 157 konden worden ondergebracht in hutten. Aan boord waren twee restaurants en een filmzaal. Het was voor passagiers ook mogelijk de eigen auto mee te nemen.
Groei
De eerste jaren verliepen zeer succesvol. Zeer velen wisten de weg naar de Olau-Line te vinden en in 1977 werd al de miljoenste passagier geregistreerd. De Olau-Line groeide en bouwde daarom al snel een nieuwe terminal aan de Vlissingse buitenhaven.[2] Ook werd voorjaar 1976 een derde schip ('Olau Kent') in gebruik genomen, waarin plaats was voor 1.200 passagiers.
TT-line
Om meer greep te krijgen op de Duitse markt verkocht Olau-Line in 1978 de helft van zijn aandelen aan de Duitse reder TT-Line. De bedoeling was hierdoor meer Duitse klanten te trekken.[3]
In 1980 kwam de Deense moedermaatschappij - nog steeds voor de helft eigenaar - dusdanig in de financiële problemen dat de Olau-Line werd verkocht aan de Duitse reder. Deze investeerde direct in de lijn door twee nieuwe schepen te bouwen: de Olau Hollandia (1981) en de Olau Brittania (1982).[4]
Het aantal passagiers vertoonde tot 1985 nog steeds een stijgende lijn. Het waren gouden jaren voor de Olau-Line. In september 1983 werd al de 500.000-ste bezoeker over 1983 geregistreerd.[5]
Groter en luxer
Door de toegenomen concurrentie van andere maatschappijen die naar Engeland voeren - bijv. Stena lines vanaf Hoek van Holland en de lijndiensten over het Kanaal - werd de trend ingezet naar steeds grotere en luxere schepen. Zo besloot de Duitse reder eind jaren 80 de Olau Hollandia en Olau Brittania te vervangen door weer nieuwere schepen.[6] Ook deze kregen de namen Olau Hollandia (in dienst: 1989) en Olau Brittania (in dienst: 1990).[7] Ook werd er in deze periode geïnvesteerd in nieuwe aanlegsteigers en een vernieuwde terminal.
Overleven
In 1986 werd begonnen met de bouw van de Kanaaltunnel tussen Engeland en Frankrijk. De scheepvaartmaatschappijen die vanuit Noord-Frankrijk en België over het Kanaal naar Engeland pendelen moesten hun prijzen naar beneden bijstellen om te kunnen overleven. Voor de Olau-Line begon op wat langere termijn nu een heuse overlevingsstrijd.
Om kosten te sparen werd de Olau-Line in november 1992 omgevlagd van de Duitse naar de vlag van de Bahama's. Na protest van de OR werd de maatregel echter na korte tijd weer teruggedraaid.[8]
Een andere poging kosten te besparen was in 1994 het plan de haven van Sheerness te vervangen door die van Dartford. Omdat deze plaats dichter bij metropool Londen ligt dacht men op die manier meer passagiers te trekken. Daarnaast werd het plan gelanceerd met kleinere schepen van de Oostzee-vloot te varen en het zittende personeel te vervangen door goedkope krachten uit Cyprus[9]
Het einde
De (Duitse) OR verzette zich met hand en tand tegen de plannen, ook tegen het plan de Olau-schepen te verhuren aan de Engelse ferrynaatschappij P. & O., en riepen een staking uit.[10] Ondanks het feit dat de staking na korte tijd weer werd beëindigd, was er geen toekomst meer voor de Olau Line. De aandeelhouders hadden besloten de stekker er uit te trekken en zagen op langere termijn geen brood meer in de veerdienst. Voor de 115 werknemers wachtte ontslag.[11]
In mei 1994 voeren de Olau Britannia en de Olau Hollandia voor het laatst tussen Vlissingen en Sheerness.[12]
Beide schepen werden daarna verhuurd aan het Britse P&O European Ferries. Ruim 20 jaar later, in 2005 werden beide schepen verkocht aan het Italiaanse SNAV, die er een veerdienst mee ging onderhouden tussen Italië en Sardinië.
Auteur
W. van Gorsel, 2017
Bronnen
Sites
Noten
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Vlissingen krijgt maandag 20 januari nieuwe passagiersdienst op Engeland', in: PZC, 7 januari 1975, pag. 1.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Nieuwe Olau-Line terminal in Vlissingse buitenhaven', in: De Faam, 21 januari 1976, pag. 1.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Olau-line ten dele in Duitse handen', in: PZC, 10 februari 1978, pag. 2.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Vlissingen verwelkomt Olau Hollandia', in: De Stem, 24 maart 1981, pag. 15.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Olau-line verwelkomt 500.000ste passagier', in: PZC, 7 september 1983, pag. 10.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Olau line bestelt twee nieuwe veerschepen', in: PZC, 12 september 1987, pag. 1.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Super-veren mikken vooral op vracht', in: PZC, 19 mei 1990, pag. 41.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Ondernemingsraad Olau Line woedend over omvlagging', in: PZC, 11 november 1992, pag. 11.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Personeel Olau slachtoffer van ruil veerschepen', in: PZC, 4 februari 1994, pag. 9.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Staking bemanningsleden legt Olau plat', in: PZC, 14 maart 1994, pag. 1.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Walpersoneel van Olau laat alle hoop varen', in: PZC, 24 maart 1994, pag. 13.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Vrijdag de dertiende wordt voor Olau een echte ongeluksdag', in: PZC, 26 maart 1994, pag. 13.