Beb Thijs
| Beb Thijs | |
|---|---|
 Opening de Schotsman; links surfster Bep Thijs, 21-6-1984, Bron: ZB, Beeldbank Zeeland, foto: J. Wolterbeek, rec.nr. 143705 | |
| Geboren | [[]] 1953 Breda |
| Beroep | windsurfster en roeifietsster |
| VIAF | [1] |
Windsurfster uit Middelburg (geb. 1953 te Breda). Zij is de zus van meervoudig wereldkampioen windsurfen Derk Thijs. Bep Thijs behaalde in totaal zeven Nederlandse titels, zes Europese en drie wereldtitels.
Loopbaan als windsurfster
De familie Thijs, afkomstig uit Breda, komt in 1973 voor het eerst in aanraking met de uit de VS overgewaaide surfsport (dan nog plankzeilen genoemd) als ze in Kamperland voor het eerst iemand op een surfplank zien staan. Enthousiast geworden kopen de zeilende broers Wim en Derk Thijs en zus Bep Thijs daarna ieder een eigen windsurfplank en gaan ook meedoen met wedstrijden. Daarin zijn de drie al snel heel succesvol en worden er volop bekers gewonnen. Bep Thijs wint dat jaar haar eerste nationale titel.
Thijs is evenals haar beide broers enorm succesvol in de nieuwe sport. In 1974 verovert zij zowel de nationale als de Europese en de wereldtitel. In 1975 en 1976 eist Bep Thijs opnieuw de Nederlandse titel op.
In 1977 zet Bep Thijs opnieuw de nationale titel op haar naam. Binnen het vrouwensurfen ondervindt zij op dat moment nauwelijks concurrentie. Op Jamaica behaalt zij dat jaar vervolgens opnieuw de wereldtitel.[1] Een jaar later, in 1978, continueert Bep Thijs in Kamperland haar nationale titel. Ook de wereldtitel (in Cancum, Mexico) gaat opnieuw naar de Middelburgse.[2]
Ook in 1979 was Bep Thijs succesvol. Bij het NK behaalde ze opnieuw de Nederlandse titel. Bij het EK in Kiel werd ze derde. Deze titel ging naar de Francaise Manuelle Graveline. Op het WK in Porto Hydra (Gr.) viel Bep Thijs buiten de prijzen. Zij werd vijfde. Beste Nederlandse was dit keer Ankie van der Starre, die zilver behaalde.
In 1980 behaalde Bep Thijs op het EK het zilver, achter de Eindhovense Anita Jansen. Ook bij het NK behaalde ze eveneens zilver, opnieuw achter Anita Jansen, maar voor de eveneens uit Middelburg afkomstige Sylvia van Aalst. Zilver was er ook op het WK in Tihany (Hong.). Dit keer bleef ze Anita Jansen voor, die het brons behaalde.[3]
In 1981 maakt Bep Thijs een uitstapje naar de televisiewereld. In een zesdelige serie neemt zij de kijker mee naar de inmiddels zeer populair geworden sport en geeft zij instructies.
Bep Thijs wordt dat jaar ook geconfronteerd met pech. Tijdens worldcup-wedstrijden op Hawaï breekt ze haar voet en moet naar huis. Ze is de rest van het seizoen uitgeschakeld en zou er de rest van haar surfcarrière last van houden. Pas in 1984 – mede vanwege haar werk - is Bep Thijs weer terug in de uitslagen. Tot haar grote teleurstelling kon ze echter niet naar de Olympische Spelen in Los Angeles, omdat een grote sponsor zich op het laatste moment terug trok.
Roeifietsen
Bep Thijs is afgestudeerd aan de academie voor lichamelijke opvoeding. Samen met haar broer Derk exploiteerde Bep Thijs met veel succes verschillende surfscholen. Daarnaast hadden Bep en Derk Thijs een bedrijf dat surfplanken ontwierp. In 1995 stopte Bep Thijs met haar activiteiten voor de surfschool. Via haar broer Derk kwam ze in aanraking met het roeifietsen. Ook daarin was ze erg succesvol.
Auteur
Wim van Gorsel, 2018
Bron
Sites
Literatuur
Noten
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Bep Thijs tapt uit een ander vaatje', in: Krantenbank Zeeland, PZC, 15 oktober 1977, pag. 9
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Bep Thijs prolongeert wereldtitel windsurfen', in: PZC, 26 oktober 1978, pag. 17
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Alle titels EK plankzeilen windglider naar Nederland' in: PZC, 2 juni 1980, pag. 12