Olau Line
Veerdienst tussen Vlissingen en Sheerness (G.Br.) De ververbinding tussen Vlissingen en Engeland bestond 20 jaar, tussen 1974 en 1994. De Olau Line was aanvankelijk in bezit van een Deense rederij, later van een Duitse rederij.
| Olau Line |
|---|
Geschiedenis van het bedrijf
Het begin
Op 20 januari 1975 wordt de vracht- en passagiersdienst tussen Vlissingen en Sheerness geopend. De lijndienst is een vervolg op de vrachtdienst tussen beide plaatsen, die op 21 november 1974 door de Deense reder in de vaart werd genomen. Het charterschip 'Basto 5' wordt die dag uit de vaart genomen en vervangen door de 2300 brutoton metende ferryboot 'Olau-West'. Dit schip biedt plaats aan 32 vrachtwagencombinaties en 800 passagiers en vaart dagelijks. Na een aantal maanden zal ook de Olau-East in de vaart worden genomen, waardoor dagelijks twee vaarten heen en weer kunnen worden gemaakt. De vertrektijden zijn om negen uur 's ochtends en om negen uur 's avonds vanaf de Vlissingse binnenhaven. De vaartijd bedraagt ongeveer zesenhalf uur. [1]
De beide Olau-schepen zijn ruim honderd meter lang en achttien meter breed. De diepgang is 4,5 meter. Er is plaats voor 800 passagiers, waarvan er 157 kunnen worden ondergebracht in hutten. Aan boord zijn twee restaurants en er is een filmzaal. Het is voor passagiers ook mogelijk de eigen auto mee te nemen.
Groei
De eerste jaren verlopen zeer succesvol. Zeer velen weten de weg naar de Olau-Line te vinden en in 1977 wordt al de miljoenste passagier geregistreerd. De Olau-Line groeit en bouwt daarom al snel een nieuwe terminal aan de Vlissingse buitenhaven.[2] Ook wordt voorjaar 1976 een derde schip ('Olau Kent') in gebruik genomen, waarin plaats is voor 1200 passagiers.
TT-line
Om meer greep te krijgen op de Duitse markt verkoopt Olau-Line in 1978 de helft van zijn aandelen aan de Duitse reder TT-Line. De bedoeling is hierdoor meer Duitse klanten te trekken.[3]
In 1980 komt de Deense moedermaatschappij - nog steeds voor de helft eigenaar - dusdanig in de financiële problemen dat de Olau-Line wordt verkocht aan de Duitse reder. Deze investeert direct in de lijn door twee nieuwe schepen te bouwen: de Olau Hollandia (1981) en de Olau Brittania (1982).[4]
Het aantal passagiers vertoont tot 1985 nog steeds een stijgende lijn. Het zijn gouden jaren voor de Olau-Line. In september 1983 wordt al de 500.000-ste bezoeker over 1983 geregistreerd.[5]
Groter en luxer
Door de toegenomen concurrentie van andere maatschappijen die naar Engeland varen - bijv. Stena lines vanaf Hoek van Holland en de lijndiensten over het Kanaal - wordt de trend ingezet naar steeds grotere en luxere schepen. Zo besluit de Duitse reder eind jaren 80 de Olau Hollandia en Olau Brittania te vervangen door weer nieuwere schepen.[6] Ook deze krijgen de namen Olau Hollandia (in dienst: 1989) en Olau Brittania (in dienst: 1990).[7] Ook wordt er in deze periode geïnvesteerd in nieuwe aanlegsteigers en een vernieuwde terminal.
Overleven
In 1986 wordt begonnen met de bouw van de Kanaaltunnel tussen Engeland en Frankrijk. De scheepvaartmaatschappijen die vanuit Noord-Frankrijk en België over het Kanaal naar Engeland pendelen moeten hun prijzen naar beneden bijstellen om te kunnen overleven. Voor de Olau-Line begint op wat langere termijn nu een heuse overlevingsstrijd.
Om kosten te sparen wordt de Olau-Line in november 1992 omgevlagd van de Duitse naar de vlag van de Bahama's. Na protest van de OR wordt de maatregel echter na korte tijd weer teruggedraaid.[8]
Een andere poging kosten te besparen is in 1994 het plan de haven van Sheerness te vervangen door die van Dartford. Omdat deze plaats dichter bij metropool Londen ligt zou dat waarschijnlijk meer passagiers trekken. Daarnaast wordt het plan gelanceerd met kleinere schepen van de Oostzee-vloot te varen en het zittende personeel te vervangen door goedkope krachten uit Cyprus[9]
Het einde
De (Duitse) OR verzet zich met hand en tand tegen de plannen, ook tegen het plan de Olau-schepen te verhuren aan de Engelse ferrynaatschappij P. & O., en roepen een staking uit.[10] Ondanks het feit dat de staking na korte tijd weer wordt beëindigd, is er geen toekomst meer voor de Olau Line. De aandeelhouders hebben besloten de stekker er uit te trekken en zien op langere termijn geen brood meer in de veerdienst. Voor de 115 werknemers wacht ontslag.[11]
In mei 1994 varen de Olau Britannia en de Olau Hollandia voor het laatst tussen Vlissingen en Sheerness.[12]
Beide schepen worden daarna verhuurd aan het Britse P&O European Ferries. Ruim 20 jaar later, in 2005 zullen beide schepen worden verkocht aan het Italiaanse SNAV, die er een veerdienst mee gaat onderhouden tussen Italië en Sardinië.
Auteur
W. van Gorsel, 2017
Bronnen
Noten
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Vlissingen krijgt maandag 20 januari nieuwe passagiersdienst op Engeland', in: PZC, 7 januari 1975
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Nieuwe Olau-Line terminal in Vlissingse buitenhaven', in: De Faam, 21 januari 1976
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Olau-line ten dele in Duitse handen', in: PZC, 10 februari 1978
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Vlissingen verwelkomt Olau Hollandia', in: De Stem, 24 maart 1981
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Olau-line verwelkomt 500.000ste passagier', in: PZC, 7 september 1983
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Olau line bestelt twee nieuwe veerschepen', in: PZC, 12 september 1987
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Super-veren mikken vooral op vracht', in: PZC, 19 mei 1990
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Ondernemingsraad Olau Line woedend over omvlagging', in: PZC, 11 november 1992
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Personeel Olau slachtoffer van ruil veerschepen', in: PZC, 4 februari 1994
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Staking bemanningsleden legt Olau plat', in: PZC, 14 maart 1994
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Walpersoneel van Olau laat alle hoop varen', in: PZC, 24 maart 1994
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Vrijdag de dertiende wordt voor Olau een echte ongeluksdag', in: PZC, 26 maart 1994