Martijn Dieleman
| Martijn Dieleman | |
|---|---|
 | |
| Geboren | 11 mei 1979 Goes |
| Beroep | profvolleyballer |
Voormalig volleyballer, afkomstig uit 's Gravenpolder. Hij speelde in het Nederlands volleybalteam in 2000. Dat team behaalde dat jaar tijdens de Olympische Spelen van Sydney de vijfde plaats. Martijn Dieleman speelde bij een groot aantal nationale en internationale topploegen. Hij kwam 73 keer voor het nationale team uit.
Volleybalcarriere
Jeugd
Martijn Dieleman komt al op zeer jonge leeftijd in aanraking met volleybal via zijn ouders, die zelf fanatieke volleyballers waren. Tot zijn twaalfde krijgt hij dan ook intensieve begeleiding van zijn vader Hans Dieleman. Dieleman begon zijn volleybalcarrière bij 's Gravo in 's Gravenpolder en BOK uit Kapelle.[1] In 1991 stapte hij samen met zijn tweelingbroer Erwin over naar VVR (Volleybal Vereniging Reimerswaal) in Kruiningen, een jaar later naar Mytilis uit Goes. Bij die club debuteert hij al op dertienjarige leeftijd in het eerste mannenteam in de promotieklasse.
Naar een hoger niveau
Een jaar later, in 1994, stapt Martijn Dieleman opnieuw over naar een andere club, dit keer naar Micro Electro/SR uit Roosendaal. In dat team kan hij debuteren in de tweede divisie C. Naast zijn trainingen (drie keer per week) en wedstrijd traint hij dan ook nog een keer per week mee met eredivisieclub Rentokil in Zevenhuizen. Voor zijn ouders betekent het veel rijden om de zoon overal op tijd te brengen. In 1994 maakt hij ook voor het eerst zijn opwachting in Jong Oranje.[2]
Nationale top
Vanaf 1995 speelt Martijn Dieleman bij de Rotterdamse volleybal-topclub Rentokil/ZVH.[3] Aanvankelijk rijdt Martijn Dieleman vanuit 's Gravenpolder heen en weer naar Rotterdam. Later komt hij in een gastgezin terecht en volgt hij het MEAO in Rotterdam.[4]
De aanpassing aan het hogere niveau van Rentokil verloopt soepel. Al snel verwerft hij zich een basisplaats en is de op een na jongste speler in de eredivisie. In 1997 wordt hij voor het eerst opgenomen in de selectie van Oranje.[5]
Conflicten
Eind 1997 verkast Dieleman op achttienjarige leeftijd na een intern conflict van Nesselande naar eredivisie-hekkensluiter Brevok in Breda. Dieleman wordt (misplaatst) vedettegedrag en individualisme verweten - hij zou ook Italiaans leren om in Italie aan de slag te gaan - iets wat door Dieleman wordt ontkent. Feit is wel dat het niet klikt met Nesselande-coach Teun Buys.[6]Met Brevok degradeert Dieleman echter uit de eredivisie. Een jaar later, in 1998/1999, speelt Dieleman voor Remote IT Zwolle. Met die club wint hij in november 1998 de supercup, ten kostte van zijn oude club Nesselande (3-1 winst) en wint hij in 1999 de beker.[7] Door zijn goede spel (als diagonaalspeler) komt hij opnieuw in beeld bij Oranje. Door het tijdelijk wegvallen van routinier Richard Schuil groeit hij daar in korte tijd uit tot een vaste waarde.[8]
Europese top
In 1999/2000 tot 2001/2002 (2 seizoenen) speelt Dieleman voor de Spaanse topclub Numancia CD.[9] Al snel weet hij ook hier een basisplaats te veroveren.
De Olympische Spelen in Sydney verlopen enigszins teleurstellend voor Martijn Dieleman. Weliswaar behaalt Oranje een prima vijfde plaats, maar het optreden van Martijn Dieleman blijft beperkt tot ongeveer vijf minuten. De teruggekeerde Richard Schuil krijgt de voorkeur.
Omdat Dieleman geen club kan vinden in Spanje of (zijn droomland) Italie keert hij najaar 2002 Dieleman terug naar Nesselande, maar ook ditmaal blijft het verblijf beperkt tot een seizoen.[10] Na een teleurstellend jaar lijkt hij te gaan kiezen voor een maatschappelijke carrière, maar eind 2003 gaat hij in op een aanbieding van het Zwitserse Appenzell. Het contact met de Zwitserse club is te danken aan ex-international Edwin Benne.
Opnieuw naar Zuid-Europa
Via Appenzell speelt Dieleman zich opnieuw in de kijker van ploegen uit Zuid-Europa. In 2004/2005 speelt hij voor het Portugese Castelo, daarna voor het Franse Narbonne. Korte tijd komt hij ook uit voor het Iraanse Petrochemical.
Martijn Dieleman zet in 2005 een punt achter zijn professionele volleybalcarrière vanwege een chronische schouderblessure, waar hij in feite al sinds zijn vijftiende last van heeft. Hij gaat wonen in het Spaanse Soria, waar ook zijn vriendin woont.
Samen met Richard de Kogel werpt Dieleman zich daarna op het beachvolleybal. Het duo wil uitkomen op de Olympische Spelen van Londen in 2012.[11]
Toch keert Dieleman in het seizoen 2006/2007 terug bij de Spaanse club Reálitas Voley Guadalajara (Spa), later bij CMA Numancia. Na het seizoen 2007/2008 zit de volleybalcarrière er echt op.
Auteur
Wim van Gorsel, 2015, herz. 2021
Bronnen
Sites
Overig
Noten
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Twee meter lijkt me een prettige lengte', in: PZC, 9 januari 1990, pag. 4.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Lengte moet aan het net', in: PZC, 8 november 1994, pag. 4.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Voor Marco Dieleman staat het echte werk op punt beginnen', in: PZC, 29 maart 1995, pag. 17.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Volleyballer lonkt naar Oranje', in: PZC, 6 april 1995, pag. 19.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Dieleman denkt al stiekem aan Sydney', in: PZC, 14 februari 1997, pag. 27.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Buijs zet Dieleman uit ploeg', in: PZC, 8 december 1997, pag. 20.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Een volleyballer met een missie', in: PZC, 7 mei 1999, pag. 23.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Martijn Dieleman wil de beste zijn', in: PZC, 20 juli 2000, pag. 21.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Numancia nieuwe stap naar de top', in: PZC, 23 juni 1999, pag. 24.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Dieleman zit even in een dipje', in: PZC, 28 januari 2003, pag. 35.
- ↑ Krantenbank Zeeland, 'Denken aan het goud in Londen', in: PZC, 16 maart 2006, pag. 50.