Jan C. Blok Jr.
| Blok, Jan C. Jr., Jan Blok
(Kruiningen 27 augustus 1943 – Kloetinge 21 juni 2006) Muzikant |
|---|
Jan Blok was een vermaarde musicus uit Zeeland. Hij bespeelde de gitaar, harmonica, piano, en was bovendien bekend door zijn ruige stem met karakter. Zijn muzikale genre omvat rock’n roll, blues, country, maar ook jive muziek en rockabilly (een mix tussen hilbilly en country muziek).
Carrière
Het bleek voor Blok erg moeilijk te zijn om te kiezen tussen een bestaan als solo musicus of als lid van een band. Hij speelde in een groot aantal bands waaronder Shakin’ Stevens and the Sunsets, Ramses & the Archers, What Bums, Rocky West and the Humbuggers, Delta Blues Band. Volgens Blok had een band een zekere basis nodig die erg sterk moet zijn. Zonder deze basis, het harde werk, zou een band nooit succesvol kunnen zijn. Als soloartiest kwam Blok in 1981 met een LP vol Engelse werken. Blok zong ook in het Zeeuws dialect: in 2007 drong het liedje “Heboorn Voe ’t Geluk” (Een hertaling van het singeltje "Born for Good Luck" uit 1986) door tot de 14de plaats in de Zeeuwse top 40. De 62 jaar die de musicus doorbracht op deze wereld zijn chaotisch, doch gedenkwaardig geweest. Blok heeft wel degelijk zijn invloed achter gelaten op het Zeeuwse muziekleven.
Jeugd
Al op jonge leeftijd, opgroeiend in Kruiningen, werd Blok blootgesteld aan verschillende muzikale invloeden. Zijn vader speelde de harmonica, net als zijn zus. Bovendien speelde zijn broer zowel viool als klarinet. Wanneer Blok interesse toonde voor het spelen van gitaar merkte de Kruiningse gemeenschap dat hij anders was dan zijn leeftijdsgenootjes. Zijn moeder had soms moeite met het begrijpen van haar zoon: welke jongen speelt nu liever gitaar dan dat hij achter de meiden aanzit? In een later interview bekende Blok dat hij vaak naar Radio Luxemburg luisterde, en genoot van de ruige rock’n roll songs. Volgens hem was deze muziek vele male mooier dan alle meisjes bij elkaar.
Een tweede oorzaak van Bloks bijzondere jeugd was zijn vaders beroep. Deze was vrachtwagenchauffeur en nam zo nu en dan zijn zoon mee; zo zag Jan Blok veel van de wereld. Hij had hierdoor de kans om de sfeer van wereldsteden als Brussel te absorberen. Volgens Blok gaf dit hem een ‘informatie voorsprong’ in vergelijking met zijn klasgenootjes, die hem nogal een rare vogel vonden.
Deze buitenlandse tripjes zijn niet de gelegenheden geweest waar Blok zijn muzikale inspiratie vond. Volgens hem waren het de Molukkers die elke zondag in de kerk muziek maakten, die zijn eerste inspiratiebron vormden. Hij was slechts 12 jaar oud toen hij hen voor het eerst countrymuziek hoorde spelen. Hij geloofde zijn oren niet; nog nooit had hij zo’n mooi geluid gehoord in de Nederlandse muziek. Hij besloot een gitaar te kopen met de 25 guldens die hij bezat: hij wilde het magische geluid dat de Molukkers produceerden maar al te graag nabootsen. Samen met Dook Kopmels startte hij een band genaamd: The Rocking Devils die na 3 maanden verder ging als Ramses & the Archers. Die bestond behalve uit Blok en Dook uit Henk Kole, Tony Klink en Rinus Sohier. Zij waren een tijdlang de huisband van het Vlissingse Concertgebouw, waar ze instrumentale gitaarmuziek (the Shadows, Electric Johnny en eigen nummers) afwisselden met de zangnummers geschreven door Blok. In 1959 wonnen ze een talentenjacht van Phonogram voor Zeeland en Brabant, waarna ze optraden in de landelijke finale in het Concertgebouw in Amsterdam. Niet zij maar Rob de Nijs wonnen de eerste prijs. Blok zelf was erg enthousiast over deze ontwikkelingen, hoewel zijn ouders er anders over dachten. Het enige wat zij zagen was een zakkend cijfergemiddelde op school. Om de vrede aan het thuisfront te bewaren besloot Blok zijn muzikale carrière op een laag pitje te zetten.
Keerpunt
Tot aan het begin van 1960 hield Blok zich gedeisd, totdat hij besloot mee te doen aan tal van talentenshows. Dit alles resulteerde uiteindelijk in een rol voor hem én Ramses & the Archers in het voorprogramma van Willy Alberti in Kruiningen. Blok voelde zich zó goed en zelfs aangemoedigd door zijn familie dat hij doorsloeg: hij vertrok van de hak op de tak naar Brugge met zijn volgende band The Flying Electra’s voor een optreden. Toen hij terugkwam in Kruiningen kwam hij erachter dat zijn vader zelfmoord had gepleegd. Dit veroorzaakte een schuldgevoel wat hem nog vele jaren zou achtervolgen.
Kluizenaarsbestaan
In 1967 leek Blok voor de naïeve buitenstaander een typisch huisje-boompje-beestje leven te hebben: een vrouw, dochter, en baan als basisschoolleraar bij de Theo Thijsenschool in Zierikzee. Achter dit burgerlijke plaatje verschool Blok zijn ware persoonlijkheid: onofficiële harmonica speler bij de opkomende band Shakin’ Stevens en de Sunsets. Na een paar jaar, in maart 1969, was zijn vrouw het wilde leven van haar man zat, ze vroeg een scheiding aan, en eveneens de voogdij over hun tweejarige dochtertje Ody. Hierna werd Blok leraar in Utrecht, de assertieve stadkinderen plus de stress van zijn scheiding werden hem echter te veel. Na een burn-out en psychiatrische behandeling werd hij afgekeurd voor het onderwijs. Blok probeerde alles op orde te stellen in Utrecht, maar verlangde toch weer terug naar zijn Zeeuwse roots. Hij probeerde opnieuw te beginnen in Hansweert waar hij een kluizenaarsbestaan leefde. Soms werd hij uit dit isolement gehaald door kennissen die de goede oude muzikale Jan weer tevoorschijn wilden halen. In 1975 kreeg Blok een telefoontje van Mac Bouvrie, destijds de eigenaar van het MAC-label was. Hij vroeg Blok of hij wilde optreden met een van zijn oude bandjes, Rocky West and the Humbuggers, als voorprogramma voor Little Richard in de Vorst Nationaal te Brussel. Na dit succesvolle optreden besloot Blok weer terug te keren naar zijn eenzame levensstijl. Hij sloot zich volledig af voor de buitenwereld en dit resulteerde in een LP in 1981: What Loneliness can do. Deze plaat vertelt over het gemis van Ody, zijn dochter. Zowel het eerste nummer (Ody You’re my Baby) als het laatste (Ody I’m Waitin’ On You) getuigt van een groot gemis. In 1989 belandde de LP in de top 10 van beste LP’s bij het VPRO programma Stompin’. De plaat is vandaag de dag nog steeds een verzamelitem binnen Rockabilly-kringen.
In een interview in 1992 wist Blok te melden dat zijn leven er en stuk beter uitzag. Hij gaf toe dat vele crisiscentra hem hadden geholpen zijn leven weer op orde te brengen. Zijn dochter had weer contact met hem opgenomen in 1988. Hij had besloten dat geld niet het belangrijkste op de wereld was, en dat je met een positieve houding erg ver kon komen. Hij mocht dan wel leven van een uitkering, zonder baan, en zonder enige hoop voor een nieuwe LP, maar hij had zijn dochter en levenspartner: dat was genoeg voor nu. Samen met zijn levenspartner kreeg hij nog een zoon Alan.
Invloed
Op 21 juni 2006 werd Blok op 62 jarige leeftijd levenloos aangetroffen in zijn huis te Kloetinge. Nog datzelfde jaar werd een herdenkingsconcert gegeven, vijf jaar later werd dit herhaald. Muzikanten zoals Peter Kempe, Jan van den Berk, en de band Champagne Charlie kwamen allemaal samen om een hommage te brengen aan deze grote muzikant en pionier op het gebied van moderne muziek in Zeeland.
Discografie
- What Loneliness Can do (1981)
- Born for Good Luck / Drink without Care (1986)
- Southern Lovers (1993)
- Heboorn Voe’t Geluk (2001)
- Nature (2005)
- Merry X-Mas (2005)
Live optreden
<<< Live opname van Jan C. Blok jr. in Goes, Bocht van Guinea, Vrijbuiterfestival, 8 juni 1991, bron: Youtube.
Auteur
-Marlin Wagtmans (UCR), 2012
Bewerking
Margot Polderdijk (UCR), 2017
Bronnen
Weblinks & Literatuur
- Feij, Flip; Bareman, Wout, ‘Jan Blok is rockgek en doet er alles voor’, in: PZC 2 juni 1973, pag. 17.
- Dreu, René de, ‘Een Zeeuwse solist in de wereld van rock 'n roll, blues en rockabilly’, in: PZC 12 oktober 1991, pag. 42.
- Balkenende, Frank, ‘Tegenwoordig studeer ik voor mens’, in: PZC 3 maart 1992, pag. 21.
- ‘Zeeuwse Pionier van Rock-'n-Roll Overleden’, in: PZC 23 juni 2006, pag. 32.
- ‘Streektaalmuziek in Zeeland’ 21 juni 2011.
- ‘Eerbetoon aan Jan Blok’ juni 2011.
- Kuipers, Jan J.B; Brommers, Gitaren En Spandoeken (Zaltbommel, © 2005).