Heleen Hage
Heleen Hage | |
---|---|
Heleen Hage in 1985, fotoarchief PZC, Bron: Krantenbank Zeeland, PZC, 15 juni 1985, pag. 33. | |
Geboren | 31 oktober 1958 St. Maartensdijk |
Beroep | wielrenster |
Heleen Jacoba Hage is een voormalig Nederlands wielrenster. Samen met haar eveneens drie wielrennende zussen en broers groeide ze op op de bekende boerderij Reijgersburgh nabij St. Maartensdijk.
Carrière als wielrenster
Heleen Hage groeide op in een gezin met acht kinderen. Zij is de jongste zus van de veel bekendere en succesvollere wielrennende zussen Keetie van Oosten-Hage en Bella Hage. Heleen Hage, die vooral succes boekten op het vlakke, kon ook in de heuvels en bergen goed uit de voeten. Mede daardoor behaalde ze in de Grande Boucle Féminine Internationale, de Ronde van Frankrijk voor vrouwen, in 1984 (na drie overwinningen en zeven dagen geel) een tweede plaats in het eindklassement (achter Amerikaanse Martin).[1] In 1985 behaalde Heleen Hage een tiende plaats in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk. In dat jaar behaalde ze ook een achtste plaats in de Ronde van Noorwegen en een zevende plaats in de Ronde van Nederland.
In 1986 werd Heleen Hage Nederlands kampioen bij de Elite en werd ze 28ste in het eindklassement van de Tour Feminin. In 1987 behaalde ze de tweede plaats op het WK.[2]
Heleen Hage deed ook mee aan de Olympische Spelen van 1988 in Seoul (individuele wegwedstrijd). Ze eindigde als negentiende. In 1989 zette Heleen Hage een punt achter haar wielercarrière.
Heleen Hage combineerde haar wielerleven met een veertig-urige werkweek als analiste bij AKZO in Arnhem.
Overwinningen
1982
- Ronde van Obdam
- Ronde van Berkelenschot
1984
- Chrono van Vaals
- 4e etappe Grande Boucle Féminine Internationale
- 13 etappe Grande Boucle Féminine Internationale
- 15e etappe Grande Boucle Féminine Internationale
1985
- 2e etappe Grande Boucle Féminine Internationale
- Criterium van Sint-Maartensdijk
1986
- Nederlands kampioene op de weg, Elite
1987
- Criterium van Soest
1988
- Hel van het Mergelland
Auteur
Wim van Gorsel, 2015, herz. 2021