Olau Line: verschil tussen versies

Versie van 31 aug 2017 om 14:31

Veerdienst tussen Vlissingen en Sheerness (G.Br.) De ververbinding tussen Vlissingen en Engeland bestond 20 jaar, tussen 1974 en 1994. De Olau Line was aanvankelijk in bezit van een Deense rederij, later van een Duitse rederij.

Geschiedenis van het bedrijf

Het begin

Op 20 januari 1975 wordt de vracht- en passagiersdienst tussen Vlissingen en Sheerness geopend. De lijndienst is een vervolg op de vrachtdienst tussen beide plaatsen, die op 21 november 1974 door de Deense reder in de vaart werd genomen. Het charterschip 'Basto 5' wordt die dag uit de vaart genomen en vervangen door de 2300 brutoton metende ferryboot 'Olau-West'. Dit schip biedt plaats aan 32 vrachtwagencombinaties en 800 passagiers en vaart dagelijks. Na een aantal maanden zal ook de Olau-East in de vaart worden genomen, waardoor dagelijks twee vaarten heen en weer kunnen worden gemaakt. De vertrektijden zijn om negen uur 's ochtends en om negen uur 's avonds vanaf de Vlissingse binnenhaven. De vaartijd bedraagt ongeveer 6,5 uur. ^[1]

De beide Olau-schepen zijn ruim honderd meter lang en achttien meter breed. De diepgang is 4,5 meter. Er is plaats voor 800 passagiers, waarvan er 157 kunnen worden ondergebracht in hutten. Aan boord zijn twee restaurants en er is een filmzaal. Het is voor passagiers ook mogelijk de eigen auto mee te nemen.

Groei

De eerste jaren verlopen zeer succesvol. Zeer velen weten de weg naar de Olau-Line te vinden en in 1977 wordt al de miljoenste passagier geregistreerd. De Olau-Line groeit en bouwt daarom al snel een nieuwe terminal aan de Vlissingse buitenhaven.^[2] Ook wordt voorjaar 1976 een derde schip ('Olau Kent') in gebruik genomen, waarin plaats is voor 1200 passagiers.

TT-line

Om meer greep te krijgen op de Duitse markt verkoopt Olau-Line in 1978 de helft van zijn aandelen aan de Duitse reder TT-Line. De bedoeling is hierdoor meer Duitse klanten te trekken.^[3]

In 1980 komt de Deense moedermaatschappij - nog steeds voor de helft eigenaar - dusdanig in de financiële problemen dat de Olau-Line wordt verkocht aan de Duitse reder. Deze investeert direct in de lijn door twee nieuwe schepen te bouwen: de Olau Hollandia (1981) en de Olau Brittania (1982).^[4]

Het aantal passagiers vertoont tot 1985 nog steeds een stijgende lijn. Het zijn gouden jaren voor de Olau-Line. In september 1983 wordt al de 500.000-ste bezoeker over 1983 geregistreerd.^[5]

Groter en luxer

Door de toegenomen concurrentie van andere maatschappijen die naar Engeland varen - bijv. Stena lines vanaf Hoek van Holland en de lijndiensten over het Kanaal - wordt de trend ingezet naar steeds grotere en luxere schepen. Zo besluit de Duitse reder eind jaren 80 de Olau Hollandia en Olau Brittania te vervangen door weer nieuwere schepen.^[6] Ook deze krijgen de namen Olau Hollandia (in dienst: 1989) en Olau Brittania (in dienst: 1990).^[7] Ook wordt er in deze periode geïnvesteerd in nieuwe aanlegsteigers en een vernieuwde terminal.

Overleven

In 1986 wordt begonnen met de bouw van de Kanaaltunnel. De scheepvaartmaatschappijen die vanuit Noord-Frankrijk en België over het Kanaal naar Engeland pendelen moeten hun prijzen naar beneden bijstellen om te kunnen overleven. Voor de Olau-Line begint op wat langere termijn nu een heuse overlevingsstrijd.

Om kosten te sparen wordt de Olau-Line in november 1992 omgevlagd van de Duitse naar de Luxemburgse vlag. Na protest van de OR wordt de maatregel echter na korte tijd weer teruggedraaid.^[8]

Auteur

W. van Gorsel, 2017

Bronnen

Noten