Nancy van de Ven

Uit Wiki ZB
Versie door Wim van Gorsel (overleg | bijdragen) op 5 jan 2023 om 15:28 (Wereldtitel)
Ga naar: navigatie, zoeken
Nancy van de Ven
Geboren 13 november 1997 Vlissingen
Beroep motorcrosser

Motorcrosser uit Vlissingen. Zij is de jongere zus van de bekende motorcrosser Rinus van de Ven. In 2022 behaalde zij haar eerste wereldtitel.

Loopbaan als crosser

Eerste begin

Nancy van de Ven groeide samen met haar broer Rinus op in een woonwagenkamp aan de Tuinstraat in Vlissingen. Al op jonge leeftijd werd zij lid van de club MSV De Uitlaat en reed zij haar wedstrijdjes. Al heel snel reed zij met de besten mee en begon prijzen te pakken. Vaak deed zij dat in een veld dat geheel uit jongens/mannen bestaat. Ook nationaal en zelfs internationaal viel ze al snel in de prijzen (65 cc-klasse).

Nederlands kampioen

In 2011 won Nancy van de Ven in Well met overmacht de NK-titel bij de 85cc (kleine wielen).[1] Om haar ontwikkeling te versnellen reed ze steeds bij de jongens/mannen. Vanwege haar goed prestaties werd Nancy van de Ven eind 2011 uitgeroepen tot Zeeuws sporttalent van het jaar.[2] Nancy van de Ven, intussen intensief begeleid door haar broer Rinus van de Ven, - die inmiddels met crossen was gestopt - trok de goede lijn in 2012 door. De HAVO-scholiere werd opgenomen in de nationale selectie en mocht het EK rijden. In de eindstand van het open NK (85cc grote wielen) eindigde ze dat jaar op een derde plaats. In 2013 maakte de dan vijftienjarige Nancy van de Ven haar debuut op het WK voor vrouwen.[3] Enkele maanden later tekende Van de Ven, die intussen ook in de 125cc-klasse uitkwam, haar eerste profcontract (voor een jaar) bij het Yamaha Racing Team. Op het WK veroverde ze een niet voor mogelijk gehouden vijfde plaats. Aan het eind van 2013 werd Nancy van de Ven geopereerd vanwege een knieblessure die ze opliep bij de Vlissingse strandcross.

Wereldtop in zicht

In 2014 begon Nancy van de Ven langzaam aan te schuren tegen de mondiale wereldtop.[4] Met een bescheiden tweetakt motor maakte ze indruk in een veld met vrijwel alleen viertakt motoren. Op het (individueel) WK eindigde ze op de vijfde plaats. In augustus deed Nancy van de Ven opnieuw van zich spreken als ze onverwacht tweede wordt op het landen-WK in Tsjechië.[5] Haar geweldige prestaties leidden ertoe dat Nancy van de Ven eind 2014 een driejarig profcontract kon ondertekenen bij Yamaha Nederland. Het was op dat moment een droom die uitkomt.[6] Korte tijd later ontving ze - als enige vrouw - ook een uitnodiging voor de nationale selectie.

Wereldtop

In 2015 zette Nancy van de Ven de stijgende lijn gewoon door. Ze won tijdens de laatste WK-wedstrijd van het seizoen beide manches en greep daardoor de eindzege in de Grand Prix. Daarnaast werd ze derde in de eindstand van het wereldkampioenschap. In september behaalde ze in Italië bij de Women European of Nations, het Europees kampioenschap voor landenteams, met Oranje de tweede plaats. Ook werd de dan zeventienjarige Van de Ven tweede in het individuele klassement, net als in 2014. De goede prestaties van Nancy van de Ven leidden er toe dat zij in februari 2016 voor de tweede keer op rij gekroond werd tot Zeeuws sportvrouw van het jaar. In de eindstrijd om de wereldtitel werd ze - ondanks winst in de Grand Prix's van Valkenswaard, Frankrijk en Tsjechië - tweede in het eindklassement om de WK-titel. Een tegenslag voor haar was dat ze vanaf 2017 geen financiële steun meer kreeg vanuit sportorganisatie NOC*NSF. Doordat de organisatie koos voor andere sporten verloor de motorcrosster haar topsportstatus en moest ze op zoek naar nieuwe sponsors. Begin 2017 won Nancy van de Ven de Ben Majoor Trofee. Dat is een prijs in de motorsportwereld voor een 'bijzonder talentvolle rijder onder de 21 jaar'. Ze is de eerste vrouw in Nederland aan wie de trofee werd uitgereikt. Een andere prijs die ze dat jaar won is die van Zeeuws sportvrouw van het jaar; voor haar de derde keer op rij.[7] Ook op de motor was Nancy van de Ven in 2017 weer succesvol. Op 3 september 2017 won ze in Polen voor het eerst in haar carrière de Europese titel. Mede door haar inbreng won Nederland op het EK ook de landenwedstrijd. Ook op het WK was Van de Ven lange tijd zeer succesvol. Pas op het allerlaatste moment verspeelde ze door motorpech een zeker lijkende overwinning in het Franse Villars-sous- Ecots.[8] In december 2017 werd Nancy van de Ven opnieuw geconfronteerd met pech als ze in Spanje een dubbele onderbeenbreuk oploopt. Na drie operaties klom Nancy van de Ven in het voorjaar van 2018 weer op de motor. Ze was intussen voor de vierde keer (op rij) gekozen tot Zeeuws sportvrouw van het jaar. Dat jaar behaalde ze voor de tweede keer een tweede plaats in de WK eindstand. Een prestatie die ze het jaar daarop herhaalde. In 2020 was Nancy van de Ven opnieuw dicht bij de wereldtitel. In de laatste race, in het Italiaanse Pietramurata, begon ze met een voorsprong van vier punten aan haar laatste Grand Prix. Haar Nieuw-Zeelandse concurrente, Courtney Duncan, profiteerde direct van een ongelukkige start van Nancy van de Ven en nam een voorsprong in het tussenklassement. Hoewel Nancy van de Ven de beide volgende mances won behaalde haar concurrente echter toch voldoende punten om Van de Ven in het eindklassement nipt voor te blijven, doordat ze over een heel jaar meer mances had gewonnen. Een grote teleurstelling voor Van de Ven. Nancy van de Ven bleef echter niet te lang in de teleurstelling steken. Dat was mede een gevolg van het feit dat ze bij de Italiaanse ploeg Ceres71 verder kon. Bij haar vorige ploeg, het Italiaanse Ghidinelli Yamaha, ontbraken op dat moment de middelen om Nancy van de Ven nog langer te ondersteunen in het moeilijke cornonajaar 2020.

Wereldtitel

Ook in 2021 behaalde Nancy van de Ven in de WK eindklassering een tweede plaats. Een teleurstelling, maar een jaar later (2022) was het eindelijk raak. Nadat ze in de eerste vier WK wedstrijden al een ruime marge op de concurrentie had opgebouwd hoeft ze de laatste wedstrijd in Turkije niet vol gas te gaan om haar eerste wereldtitel binnen te slepen.

Auteur

Wim van Gorsel, 2018, herz. 2021

Bronnen

Sites

Noten