Jan C. Blok Jr.: verschil tussen versies

Versie van 19 aug 2014 om 14:43

(Kruiningen 1944 – Kloetinge 21 juni 2006) Popmuzikant

Jan Blok was een vermaarde musicus uit Zeeland. Hij bespeelde de gitaar, harmonica, piano, en was bovendien bekend door zijn ruige stem met karakter. Zijn muzikale genre omvat rock’n roll, blues, country, maar ook jive muziek en rockabilly (een mix tussen hilbilly en country muziek).

Het bleek voor Blok erg moeilijk te zijn om te kiezen tussen een bestaan als solo musicus of als lid van een band. Hij speelde in een groot aantal bands waaronder Shakin’ Stevens and the Sunsets, The Flying Electra’s, Rocky West and the Humbuggers, Delta Blues Band. Volgens Blok had een band een zekere basis nodig die erg sterk moet zijn. Zonder deze basis, het harde werk, zou een band nooit succesvol kunnen zijn. Als soloartiest kwam Blok met een LP vol Engelse liederen. Blok zong ook in het Zeeuws dialect: in 2007 drong een van zijn hits “Heboorn Voe ’t Geluk” door tot de 14^de plaats in de Zeeuwse top 40. De 62 jaar die de musicus doorbracht op deze wereld zijn chaotisch, doch gedenkwaardig geweest, Blok heeft wel degelijk zijn invloed achter gelaten op het Zeeuwse muziekleven.

Al op jonge leeftijd, opgroeiend in Kruiningen, wordt Blok blootgesteld aan meerdere muzikale invloeden. Zijn vader speelt de harmonica, net als zijn zus. Bovendien speelt zijn broer zowel viool als klarinet. Wanneer Blok een interesse toont voor het spelen van gitaar merkt de Kruiningse gemeenschap dat hij anders is dan zijn leeftijdsgenootjes. Zelfs zijn moeder heeft soms moeite met het begrijpen van haar zoon: welke jongen speelt nu liever gitaar dan dat hij achter de meiden aanzit? In een later interview bekent Blok dat hij vaak naar Radio Luxemburg luisterde, en genoot van de ruige rock’n roll songs. Volgens hem was deze muziek vele male mooier dan alle meisjes bij elkaar.

Een tweede oorzaak van Blok zijn bijzondere jeugd was zijn vaders beroep. Omdat pa Blok een vrachtwagenchauffeur was die zo nu en dan zijn zoon meenam zag Jan Blok veel van de wereld. Hij had hierdoor de kans atmosferen van wereldsteden als Brussel te absorberen. Volgens Blok gaf dit hem een ‘informatie voorsprong’ in vergelijking met zijn klasgenootjes, die hem nogal een rare vogel vonden.

Vreemd genoeg zijn deze buitenlandse tripjes niet de gelegenheden geweest waar Blok zijn muzikale inspiratie vond. Volgens hem waren het de Molukkers die elke zondag in de kerk muziek maakten, die zijn eerste inspiratie vormden. Hij was slechts 12 jaar oud toen hij hen voor het eerst countrymuziek hoorde spelen. Hij geloofde zijn oren niet; nog nooit had hij zo’n mooi geluid gehoord in de Nederlandse muziek. Hij besloot een gitaar te kopen voor de 25 guldens die hij bezat: hij wilde het magische geluid dat de Molukkers produceerden maar al te graag nabootsen. Samen met Dook Kopmels startte hij een band genaamd: ‘The Rocking Devils.’ Blok zelf was erg enthousiast over deze ontwikkelingen, helaas dachten zijn ouders er anders over. Het enige wat zij zagen was een zakkend cijfergemiddelde op school. Om de vrede aan het thuisfront te bewaren besloot Blok zijn muzikale carrière op een laag pitje te zetten.

Tot aan het begin van 1960 hield Blok zich dan ook gedeisd, totdat hij besloot mee te doen aan tal van talentenshows. Dit alles resulteerde uiteindelijk in een rol voor hem in het voorprogramma van Willy Alberti in Kruiningen. Blok voelde zich zó goed en zelfs aangemoedigd door zijn familie dat hij doorsloeg: hij vertrok van de hak op de tak naar Brugge met zijn band ‘The Flying Electra’s’ voor een optreden. Toen hij terugkwam in Kruinigen kwam hij erachter dat zijn vader zelfmoord had gepleegd. Dit veroorzaakte een schuldgevoel wat hem nog vele jaren zou achtervolgen.

In 1967 leek Blok voor de naïeve buitenstaander een typisch huisje-boompje-beestje leven te hebben: een vrouw, dochter, en baan als basisschoolleraar bij de Theo Thijsenschool in Zierikzee. Achter dit burgerlijke plaatje verschool Blok zijn ware persoonlijkheid: onofficiële harmonica speler bij de opkomende band Shakin’ Stevens en de Sunsets. Na een paar jaar in maart 1969 was zijn vrouw het wilde leven van haar man zat, ze vroeg een scheiding aan, en eveneens de voogdij over hun tweejarige dochtertje Ody. Hierna volgde Blok zijn ontslag als leraar, de basisschool was maar al te blij eindelijk af te zijn van de langharige hippie-leraar die gitaar speelde voor de klas. Blok probeerde alles op orde te stellen in Utrecht, maar verlangde toch weer terug naar zijn Zeeuwse roots. Hij probeert opnieuw te beginnen in Hansweert waar hij een kluizenaarsbestaan leefde. Soms werd hij uit dit isolement gehaald door kennissen die de goede oude muzikale Jan weer tevoorschijn wilden halen. In 1975 kreeg Blok een telefoontje van Mac Bouvrie die toentertijd de eigenaar van het MAC-label was. Hij vroeg Blok of hij wilde optreden met een van zijn oude bandjes, Rocky West and the Humbuggers, als voorprogramma voor Little Richard in de Vorst Nationaal te Brussel. Na dit succesvolle optreden besloot Blok weer terug te keren naar zijn eenzame levensstijl. Hij sloot zich volledig af voor de buitenwereld en dit resulteerde in een LP in 1981: What Loneliness can do. Deze plaat vertelt over zijn gemis van Ody, zijn dochter. Zowel het eerste nummer (Ody You’ re my Baby) als het laatste (Ody I’ m Waitin’ On You) getuigt van een groot gemis. In 1989 belandde de LP in de toptien van beste LP’s bij het VPRO programma Stompin’. De plaat is vandaag de dag nog steeds een verzamel item binnen Rockabilly kringen.

In een interview in 1992 wist Blok te melden dat zijn leven er en stuk beter uitzag. Hij gaf toe dat vele crisiscentra hem hadden geholpen zijn leven weer op orde te brengen. Zelfs zijn dochter had weer contact met hem opgenomen in 1988. Hij had besloten dat geld niet het belangrijkste op de wereld was, en dat je met een positieve houding erg ver kon komen. Hij mocht dan wel leven van een uitkering, zonder baan, en zonder enige hoop voor een nieuwe LP, hij had zijn dochter en levenspartner: dat was genoeg voor nu.

Op 21 juni 2006 werd Blok op 62 jarige leeftijd levenloos aangetroffen in zijn huis te Kloetinge. Nog datzelfde jaar werd een herdenkingsconcert gegeven, vijf jaar later werd dit herhaald. Muzikanten zoals Peter Kempe, Jan van den Berk, en de band Champagne Charlie kwamen allemaal samen om een hommage te brengen aan deze grote muzikant en pionier op het gebied van moderne muziek in Zeeland.

DISCOGRAFIE

What Loneliness Can do (1981)

Heboorn Voe’t Geluk (2001)

AUTEUR

Marlin Wagtmans

LITERATUUR

Dreu, Rene de, ‘Een Zeeuwse Solist in de Wereld van Rock 'n Roll, Blues en Rockabilly’, in: PZC 12 Oktober 1991, pag. 42.

www.krantenbankzeeland.nl

‘Eerbetoon aan Jan Blok’ | Omroep Zeeland, Web. 4 april 2012. http://www.omroepzeeland.nl/eerbetoon-aan-jan-blok#.T3wKAKsluSo

‘Jan Blok Is Rockgek En Doet Er Alles Voor’, in: Provinciaalse Zeeuwse Courant, 2 juni 1973, pag. 17. < >. Web. 2 april 2012.

www.krantenbankzeeland.nl

‘STREEKTAALMUZIEK in ZEELAND." STREEKTAALMUZIEK IN NEDERLAND. Web. 2 april 2012.

http://www.streektaalzang.nl/strk/zeel/zeeljcbn.htm

‘Zeeuwse Pionier van Rock-'n-Roll Overleden’, in: PZC 23 juni 2006, pag. 32.

Frank Balkenende, ‘Tegenwoordig Studeer Ik Voor Mens’, in: PZC 3 maart 1992, pag. 21. 2 april 2012.

www.krantenbankzeeland.nl