Haringkaken/EvZ1982-1984

Procédé waarbij met een kort scherp mes een diepe insnijding achter de kieuwen van de vis wordt gemaakt en met een draai van het mes maag, hart, lever en een deel van de ingewanden naar buiten worden getrokken. De vis kan dan, na gezouten te zijn, goed bewaard worden. Volgens overlevering heeft Willem Beukelszoon omstreeks 1400 te Biervliet het haringkaken uitgevonden. V66r deze tijd werd de Westeuropese markt van gezouten haring voorzien uit Schonen in Zuid Zweden. Deze haring, met kleine schepen gevangen, werd aan de wal bewerkt en gezouten. Aan het einde van de 14e eeuw stagneerde de aanvoer van haring uit Schonen en begonnen de Vlaamse en Zeeuwse vissers met kaken op zee. Het is niet duidelijk of in de begintijd onder kaken alleen het zouten in tonnen moet worden verstaan of dat toen reeds de huidige bewerkingsmethode van het kaken werd toegepast. Door de invoering van het kaken aan boord ontstond een nieuw scheepstype: de buis. Dit schip was groter dan de bestaande schepen waardoor de aanvoer van gezouten haring snel toenam. In de tweede helft van de 15e eeuw werd van het dure zelzout overgegaan op het goedkopere gezuiverde baaizout. Hierdoor kon de haring, in grote hoeveelheden aangevoerd en goed geconserveerd, een belangrijk exportartikel voor Zeeland worden.