IJzendijke

IJzendijke, Oud- (Isendycke)

Verdronken stadje in West Zeeuws-Vlaanderen, voor het eerst vermeld in 1046 en verdronken in 1437. Het oude IJzendijke is genoemd naar een zekere Iso en is één der oudste plaatsnamen waar ‘dijk’ in voorkomt. IJzendijke verwierf al in 1127 stadsrechten en behoorde tot de Londense Hanze (verbond van handelssteden). Geteisterd door de vloeden van 1375/1376, 1404 en 1437 verdronk de stad, die de hoofdplaats was van een ambacht dat ooit negen parochies telde. In 1587 stichtte Parma ongeveer twee kilometer naar het zuiden een versterking die ook IJzendijke werd genoemd: de huidige plaats van die naam.

Archeologie

De gegevens over ‘Oud’-IJzendijke zijn zeer summier. Amateurarcheoloog Jan van Hinte lokaliseerde het terrein van de kerk in 1965 in de hoek tussen de huidige Nieuwe Dijk en de Schorerweg, ten noordoosten van het huidige IJzendijke. Bij een veldcontrole door de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek in 1998 werd er echter niets aangetroffen.

AUTEUR Jan J.B. Kuipers (2014)

LITERATUUR M.K.E. Gottschalk, Historische geografie van westelijke Zeeuws-Vlaanderen. 2 dln. (2e dr. Dieren 1983). M.K.E. Gottschalk, Stormvloeden en rivieroverstromingen in Nederland I-III (Assen 1971-1977). Jan J.B. Kuipers (red.), Sluimerend in slik. Verdronken dorpen en verdronken land in zuidwest Nederland (Middelburg/Vlisingen 2004) 48-49 nr. 99. [1]