Yara Sluiskil
| Yara Sluiskil |
|---|
Kunstmestproducent in Sluiskil (LATER MEER). Yara Sluiskil is onderdeel van het Noorse Yara International. Dit concern heeft vestigingen in 52 landen wereldwijd en verkoopt haar producten in meer dan 150 landen. In totaal werken er momenteel bijna 13.000 mensen. In Sluiskil is al sinds 1929 (op de huidige locatie) een stikstofhoudende kunstmestfabriek. Daarnaast produceert Yara Sluiskil ook industriële chemicaliën, zoals Air 1® en NOxCare®, en ook CO2 voor de frisdrankindustrie en bierbrouwerijen.
Geschiedenis van het bedrijf
De geschiedenis van Yara Sluiskil begint in 1929. In dat jaar start de Nederlandse Stikstof Maatschappij (NSM). De keuze voor Sluiskil was ingegeven door de aanwezigheid van een cokesfabriek in deze plaats. Bij de productie van cokes komt namelijk cokesovengas vrij, dat als grondstof kan worden gebruikt voor de aanmaak van ammoniak. Ammoniak is op zijn beurt weer een belangrijk bestanddeel voor de productie van kunstmest.
De NSM begint haar productie in Sluiskil in 1930. De capaciteit is dan 58 kton stikstof per jaar. Aan het begin van de oorlog werkten er bijna 800 mensen.
Tijdens de oorlog is de fabriek diverse keren doelwit van bombardementen. Vanwege de mogelijke productie van springstof (via kunstmest) is het complex doelwit van zowel de Duitsers als de Engelsen. Aan het eind van de oorlog worden belangrijke onderdelen door de Duitsers onder andere naar Duitsland verscheept.
Na de oorlog is de invoering van het aardgas vanaf 1966 een belangrijke factor in de doorgroei van de fabriek.
Producten
Yara produceert nog steeds kunstmest. Op jaarbasis wordt ongeveer 4,5 miljoen ton geproduceerd. Verder wordt onder andere ammoniak, koolstofdioxide en salpeterzuur en gemaakt. De fabriek in Sluiskil behoort tot de grootste vestigingen van Yara binnen Europa.
In het productieproces zijn aardgas, lucht en stoom en dolomiet de3 belangrijkste ingrediënten. Yara is met circa 1,8 miljard m3/jaar de grootste industriële consument van aardgas in ons land.
Auteur
W. van Gorsel, 2017