Adri van Male: verschil tussen versies

Uit encyclopedie van zeeland
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Johan Francke (overleg | bijdragen)
Wim van Gorsel (overleg | bijdragen)
Regel 38: Regel 38:
Wim van Gorsel, 2015
Wim van Gorsel, 2015


== Bronnen ==
== Bron ==
-[http://zoeken.zeeuwsebibliotheken.nl/?itemid=|library/vubissmart-zeeland|1146703 Matty Verkamman, Chris van Nijnatten en Henri van der Steen, ''Negen Zeeuwen van Oranje'', (Goes: De Koperen Tuin, 1992)].
-[http://zoeken.zeeuwsebibliotheken.nl/?itemid=|library/vubissmart-zeeland|1146703 Matty Verkamman, Chris van Nijnatten en Henri van der Steen, ''Negen Zeeuwen van Oranje'', (Goes: De Koperen Tuin, 1992)].



Versie van 10 mrt 2015 09:01

Adri van Male

(Philippine 7 oktober 1910 - Rotterdam 11 oktober 1990)

profvoetballer


Adri van Male was een uit Philippine afkomstige voetballer, die van 1930 tot 1940 in het eerste elftal van Feyenoord actief was.

Adri van Male was doelman bij Feyenoord en speelde 221 competitiewedstrijden voor Feyenoord, waarin hij twee goals maakte. Een goal maakte hij uit een strafschop en de andere goal uit een verre uittrap. De keeper won met Feyenoord twee landstitels en twee KNVB bekers.

Hij was een van de twaalf Feyenoordspelers die op 27 maart 1937 met een vriendschappelijke wedstrijd met het Belgische Beerschot het nieuwe stadion "De Kuip" inwijdden. Gadegeslagen door 37.825 toeschouwers werd het in de stromende regen 5-2 voor Feyenoord.

Adri van Male kwam vijftien keer uit voor het Nederlands elftal. Tijdens het WK van 1938 koos de internationale sportpers Van Male tot de beste keeper van het toernooi. Een blessure die hij opliep in de interland tegen België op 21 april 1940 betekende meteen het einde van zijn voetbalcarrière, hierdoor liep hij ook de strijd om de landstitel (zijn derde) mis.

In Nederlands elftal, 1938 (bron: Wikimedia Commons, fotograaf onbekend)

Auteur

Wim van Gorsel, 2015

Bron

-Matty Verkamman, Chris van Nijnatten en Henri van der Steen, Negen Zeeuwen van Oranje, (Goes: De Koperen Tuin, 1992).