Sint-Laureijns

Sint-Laureijns (sint-laureins, Sint-laureyns, Sint-laurentius)

Tekst uit de Encyclopedie van Zeeland 1982-1984

Verdronken dorp en één van de twee voormalige parochies in het verdronken land van Saaftinge (Oost Zeeuws-Vlaanderen); verdwenen als gevolg van de militaire inundaties in 1584/85. In 1281 werd een aan Sint-Laurentius gewijde kapel gesticht in de Westpolder, later Sint-Laureijnspolder geheten. Deze kapel is in 1287 tot parochiekerk verheven.

De parochie kreeg herhaaldelijk te maken met schade door vloeden en oprukkend (binnen)water. In 1309 werd bijvoorbeeld vermeld dat in de polder van Sint-Laurentius door overvloedig toestromend water uit de nabije moergebieden van de abdij Ter Duinen (Koksijde) drie dammen waren bezweken. Na de stormvloed van januari 1341 herdijkte men de Oostpolder, ten oosten van een nieuwe dijk die van de kerk van Sint-Laureijns naar de oude veestal (te Saaftinge) liep. In 1428 was sprake van 6 bunder (8 hectare) verdronken moer in de parochie Sint-Laureijns; dit gebied was in 1372 aan Ter Duinen verpacht ter vergraving moernering), maar verdronken bij de stormvloeden van 1374 en 1375.

Kort voor de ondergang zegevierde de Reformatie in Sint-Laureijns: in 1580 accepteerde de classis Hulst het verzoek van Sint-Laureijns om een eigen predikant te mogen hebben.

AUTEURS

J.A. Trimpe Burger, herz. Jan J.B. Kuipers, 2013

BRONNEN

M.K.E. Gottschalk, De Vier Ambachten en het Land van Saaftinge in de Middeleeuwen. Een historisch-geografisch onderzoek betreffende Oost Zeeuws-Vlaanderen c.a. (Assen, 1984).

http://zoeken.zeeuwsebibliotheken.nl/?itemid=|library/vubissmart-zeeland|394977

Jan J.B. Kuipers (eindred.), Sluimerend in slik. Verdronken dorpen en verdronken land in zuidwest Nederland (Middelburg/Vlissingen, 2004) 48-49 nr. 76.

http://zoeken.zeeuwsebibliotheken.nl/?itemid=|library/vubissmart-zeeland|1511071