Jo Everaert: verschil tussen versies

Uit encyclopedie van zeeland
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Wim van Gorsel (overleg | bijdragen)
Wim van Gorsel (overleg | bijdragen)
Geen bewerkingssamenvatting
 
(2 tussenliggende versies door dezelfde gebruiker niet weergegeven)
Regel 8: Regel 8:
| overlijdensplaats = Hulst
| overlijdensplaats = Hulst
| beroep = gymleraar, volleybaltrainer en sportfilosoof
| beroep = gymleraar, volleybaltrainer en sportfilosoof
| VIAF = [https://viaf.org/viaf/]
}}
}}
Sportleraar die door verdieping van de trainingsleer een geheel eigen visie over sport- en bewegingsleer ontwikkelde.
Sportleraar die door verdieping van de trainingsleer een geheel eigen visie over sport- en bewegingsleer ontwikkelde.
Regel 14: Regel 13:
== Jeugd en familie ==
== Jeugd en familie ==
Everaert werd vlakbij het dorpje Terhole geboren, als zevende in een gezin van elf kinderen. Zijn vader was hoofd van de dorpsschool en ook zijn moeder was docent. Na de HBS ging Everaert naar de kweekschool, waarop hij de zogenaamde S-aantekening haalde, waardoor hij als gymnastiekleraar aan de slag mocht bij de plaatselijke ambachtsschool.
Everaert werd vlakbij het dorpje Terhole geboren, als zevende in een gezin van elf kinderen. Zijn vader was hoofd van de dorpsschool en ook zijn moeder was docent. Na de HBS ging Everaert naar de kweekschool, waarop hij de zogenaamde S-aantekening haalde, waardoor hij als gymnastiekleraar aan de slag mocht bij de plaatselijke ambachtsschool.
Om te voorkomen dat de dorpsjeugd over straat zou gaan zwerven richtte de dorpspastoor op aandringen van de lokale agent Louis Provoost een volleybal vereniging op, waarvan Jo Everaert een fanatiek lid werd. Later werd hij trainer-coach bij de kleine volleybalvereniging Morres/Hulst. Everaert was getrouwd met Ria Tielemans en samen hadden zij vier kinderen: Michel, Elmy, Peter-Paul en Jolein. Zijn zonen [[Michel Everaert|Michel]] en Peter-Paul speelden beiden eredivisie volleybal. Michel is anno 2020 directeur bij de volleybalbond Nevobo en deed in 1996 namens de beachvolleyballers mee aan de Olympische Spelen van Atlanta.
Om te voorkomen dat de dorpsjeugd over straat zou gaan zwerven richtte de dorpspastoor op aandringen van de lokale agent Louis Provoost een volleybal vereniging op, waarvan Jo Everaert een fanatiek lid werd. Later werd hij trainer-coach bij de kleine volleybalvereniging Morres/Hulst. Everaert was getrouwd met Ria Tielemans en samen hadden zij vier kinderen: Michel, Elmy, Peter-Paul en Jolein. Zijn zonen Michel en Peter-Paul speelden beiden eredivisie volleybal. Michel is anno 2020 directeur bij de volleybalbond Nevobo en deed in 1996 namens de beachvolleyballers mee aan de Olympische Spelen van Atlanta.


== Trainerschap, sportstudie en - leer ==
== Trainerschap, sportstudie en - leer ==
Regel 28: Regel 27:


== Auteur ==
== Auteur ==
-J. Francke, 2020
J. Francke, 2020


== Bronnen ==
== Bronnen ==

Huidige versie van 19 jul 2021 om 07:32

Jo Everaert

Jo Everaert, foto memori.nl.
Geboren 1 maart 1936 Terhole
Overleden 20 april 2020 Hulst
Beroep gymleraar, volleybaltrainer en sportfilosoof

Sportleraar die door verdieping van de trainingsleer een geheel eigen visie over sport- en bewegingsleer ontwikkelde.

Jeugd en familie

Everaert werd vlakbij het dorpje Terhole geboren, als zevende in een gezin van elf kinderen. Zijn vader was hoofd van de dorpsschool en ook zijn moeder was docent. Na de HBS ging Everaert naar de kweekschool, waarop hij de zogenaamde S-aantekening haalde, waardoor hij als gymnastiekleraar aan de slag mocht bij de plaatselijke ambachtsschool. Om te voorkomen dat de dorpsjeugd over straat zou gaan zwerven richtte de dorpspastoor op aandringen van de lokale agent Louis Provoost een volleybal vereniging op, waarvan Jo Everaert een fanatiek lid werd. Later werd hij trainer-coach bij de kleine volleybalvereniging Morres/Hulst. Everaert was getrouwd met Ria Tielemans en samen hadden zij vier kinderen: Michel, Elmy, Peter-Paul en Jolein. Zijn zonen Michel en Peter-Paul speelden beiden eredivisie volleybal. Michel is anno 2020 directeur bij de volleybalbond Nevobo en deed in 1996 namens de beachvolleyballers mee aan de Olympische Spelen van Atlanta.

Trainerschap, sportstudie en - leer

Everaert haalde nooit een trainersdiploma, maar ontwikkelde een eigen visie door studie van sportliteratuur en zelf ervaren ‘onomstotelijk’ bewijs. Hij maakte de jeugd van volleybalvereniging Morres/Hulst veertien maal Nederlands kampioen. De club werd een vermaard volleybalbolwerk die in de jaren tachtig met een gouden lichting zowel bij de mannen als vrouwen in de eerste divisie uitkwam: het op een-na-hoogste niveau. Met bijdragen in landelijke vakbladen baarde hij opzien omdat hij niet schroomde topsporters op hun tekortkomingen te wijzen. Everaert bestudeerde sport(beweging) met mathematische precisie. Hij bekeek de hoek van inval en van uitval van elke beweging: ‘Voetbal doe je met je armen en volleybal met je benen’, was een van zijn uitspraken. Zo stelde hij vast dat Clarence Seedorf zijn explosiviteit verloor nadat trainers zijn brede armbewegingen hadden gecorrigeerd. Hij keerde zich tegen stretchen in de cooling-down. Hij propageerde dat sporters beter hun benen rechtop ondersteboven konden houden zodat de afvalstoffen uit de spieren konden lopen. Ook bestreed hij de opvatting in de atletiek dat hardlopers hun kracht ontlenen aan de strekkracht van hun benen. Volgens hem waren het vooral de hamstrings en bilspieren die de arbeid verrichten, hetgeen hij herleidde op de wetten van Newton. Als autodidact in de bewegingsleer ontwikkelde hij hij termen als ‘de teenstart’, ‘penderen’ (kruising tussen pendelen van de arm en poweren), ‘de armscharen’, het ‘pefiferisch zicht’ en de éénbeen-Merckx-methode.’ Veel sporters namen zijn adviezen over en hadden er profijt van.

Trivia

Toen de NCRV in 2009 een verkiezing organiseerde voor de mooiste kerk van Nederland, zette Everaert zich in voor de Heilige Willibrordusbasiliek van Hulst door overal handtekeningen te verzamelen. De basiliek wist vervolgens de prijs te winnen.

Laureaten

  • Erepenning van Hulst, 2010

Auteur

J. Francke, 2020

Bronnen