De Piek: verschil tussen versies
Nieuwe pagina aangemaakt met '{{Infobox | above = de Piek }} Bestand:Piek_Googlemaps.jpg|thumb|right|250px|De Piek, Hellebardierstraat 11-13, Vlissingen, foto: Google Maps, september 2017...' |
|||
| (8 tussenliggende versies door 2 gebruikers niet weergegeven) | |||
| Regel 5: | Regel 5: | ||
== Ontstaan van de Piek == | == Ontstaan van de Piek == | ||
Uit het eind zestiger jare ter ziele gegane jeugdwerk van de | [[Bestand:Piek_FortunateSons_26833.jpg|thumb|left|250px|Optreden van the Fortunate Sons op 29 maart 2014 in de Piek, affiche, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 26833]] | ||
Uit het eind zestiger jare ter ziele gegane jeugdwerk van de DOP-soos en Don Bosco (na 1968 (Search for the sun) ontstond een groep Provadya jongeren, die onder aanvoering van Bob Kossen en Bas Stiphout uiteindelijk uitmondde in de Piek. De Piek begon als sleep-Inn in 1970 in de inmiddels afgebroken oude huishoudschool in het Groenewoud, tussen de Walstraat en het Plein Vierwinden. Op de zolder van het pand lagen matrassen die door de Koninklijke Marine werden geschonken, waar je voor één gulden kon overnachten (en bovendien een kop thee kreeg). Dat werd een doorslaand succes onder jongeren. De Piek heette destijds nog het V.O.C., Vlissings Ontspanningscentrum (met een knipoog naar de VOC). In het pand was ook een café, een wereldwinkel, doka en theehuis. Beeldend kunstenaar [[Jan Haas]] en schrijver [[Wim Hofman]] werkten er onder meer als vrijwilliger. | |||
De vrijwilligers wisten hun idealen spoedig, en lange tijd daarna, te verwezenlijken door in de ‘politiek te infiltreren.’ Zij werden lid van de destijds grootste partij, de PvdA en konden zo veel plannen verwezenlijken. | De vrijwilligers wisten hun idealen spoedig, en lange tijd daarna, te verwezenlijken door in de ‘politiek te infiltreren.’ Zij werden lid van de destijds grootste partij, de PvdA en konden zo veel plannen verwezenlijken. | ||
Al na enkele jaren volgde | Al na enkele jaren volgde de verhuizing naar de Hellebardierstraat, tegenover het huidige Gemeentearchief, waar de behuizing van het KMT (Katholieke Militaire Tehuis) vrij kwam. De parketvloer van de danszaal werd uitermate geschikt bevonden als concertzaal. Daarnaast werden er zeefdrukcursussen gegeven, was er een kinderoppas en werden er filmvoorstellingen georganiseerd (onder de noemer Piekoscoop). Later waren er onder meer ‘poetry battles’ en konden kunstenaars in het cafégedeelte exposeren. De muziekprogrammering bleef echter altijd het belangrijkst. Toen er klachten kwamen over vermeend drugsgebruik en, naar sommige fracties van de gemeenteraad vonden, wat al te losse waarden en normen werd Rob Frank begin jaren zeventig als projectleider aangesteld. Deze wist bekende namen als Kevin Coyne en Kevin Ayers naar de Piek te krijgen. Later was Bert Stuit projectleider. Vanaf de jaren negentig draaide de Piek op een handvol vaste krachten zoals geluidsman Han Roose, die er vanaf de oprichting in 1970 al bij was en Ellen Gellman (projectleider). In de 21ste eeuw kwam het beheer van de Piek onder de overkoepelende gemeentelijke organisatie de Cultuurwerf te hangen. Na 2010 werd vanuit de gemeente steeds meer bezuinigd op de Piek en moest Gellman het veld ruimen toen het podium direct vanuit de Cultuurwerf werd gerund. | ||
== Podium voor onbekend talent == | == Podium voor onbekend talent == | ||
[[Bestand:Piek_Darts_132912.jpg|thumb|right|300px|Optreden van the Darts, foto: Jan Simonse, 1978, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 132912]] | [[Bestand:Piek_Darts_132912.jpg|thumb|right|300px|Optreden van the Darts, foto: Jan Simonse, 1978, ZB, Beeldbank Zeeland, recordnr. 132912]] | ||
Door de kleine zaal (er mogen tegenwoordig slechts 180 man naar binnen, al waren dat er voor de verordeningen uit de jaren ‘oo veel meer), konden nooit grote acts worden geprogrammeerd en werd gezocht naar veelbelovende nieuwe bands. Zo kregen de Simple Minds aanvankelijk geen goede recensie van hun optreden, terwijl de band anderhalf jaar later internationaal zou doorbreken. Een rij nu bekende en minder bekende namen zou in de jaren tachtig en negentig het podium beklimmen: Mark Foggo, Wanda Jackson, the Buzzcocks, Nico van the Velvet Underground en Ronnie Hawkins ( | Door de kleine zaal (er mogen tegenwoordig slechts 180 man naar binnen, al waren dat er voor de verordeningen uit de jaren ‘oo veel meer), konden nooit grote acts worden geprogrammeerd en werd gezocht naar veelbelovende nieuwe bands. Zo kregen de Simple Minds aanvankelijk geen goede recensie van hun optreden, terwijl de band anderhalf jaar later internationaal zou doorbreken. Een rij nu bekende en minder bekende namen zou in de jaren tachtig en negentig het podium beklimmen: Mark Foggo, Wanda Jackson, the Buzzcocks, Nico van the Velvet Underground en Ronnie Hawkins & The Hawks<ref>Uit de eerste Hawks formeerde zich later (via Bob Dylan) The Band</ref>. Van nationale bodem traden onder meer op Herman Brood & his Wild Romance, the Fatal Flowers en Bløf (dat de zaal in het prille begin als oefenruimte gebruikte). | ||
Toen de Olau-line nog een dienstregeling op Sheerness onderhield was Vlissingen een ideale tussenstop voor veel Engelse bands die optredens op het continent verzorgden of juist naar Engeland terug gingen. | Toen de Olau-line nog een dienstregeling op Sheerness onderhield was Vlissingen een ideale tussenstop voor veel Engelse bands die optredens op het continent verzorgden of juist naar Engeland terug gingen. | ||
== Geluidoverlast == | == Geluidoverlast == | ||
[[Bestand:Piek_bar.jpg|thumb| | [[Bestand:Piek_bar.jpg|thumb|left|250px|De bar van de Piek, bron: [https://tijdschriftenbankzeeland.nl/issue/zet/2005-01-01/edition/0/page/48 ‘’Zeeuws Tijdschrift’’ 55/1-2 (2005) 44.]]] | ||
Vanaf de komst naar de zeventiende-eeuwse panden in de Hellebardierstraat vormt geluidsoverlast voor de omwonenden een probleem. Diverse verbouwingen om de twee panden (11 en 13) beter te isoleren, leiden wel tot verbetering maar nooit tot een voor iedereen aanvaardbare oplossing. | Vanaf de komst naar de zeventiende-eeuwse panden in de Hellebardierstraat vormt geluidsoverlast voor de omwonenden een probleem. Diverse verbouwingen om de twee panden (11 en 13) beter te isoleren, leiden wel tot verbetering maar nooit tot een voor iedereen aanvaardbare oplossing. | ||
== Sluiting == | == Sluiting == | ||
De dreiging van sluiting heeft bijna alle jaren van het bestaan boven het podium gehangen. In 2014 gaf de gemeente aan de subsidie in vier jaar tijd af te willen bouwen naar nul euro. In 2018 leek definitief het einde te komen. De Cultuurwerf wilde het podium alleen verder exploiteren met financiële garanties van de gemeente, die sterk bezuinigde op cultuur. De actiegroep De Piek Gaat Door maakte een plan voor een doorstart op basis van vrijwilligers, welke door de Stichting Podium de Piek werd gerealiseerd. | De dreiging van sluiting heeft bijna alle jaren van het bestaan boven het podium gehangen. In 2014 gaf de gemeente aan de subsidie in vier jaar tijd af te willen bouwen naar nul euro. In 2018 leek definitief het einde te komen. De Cultuurwerf wilde het podium alleen verder exploiteren met financiële garanties van de gemeente, die sterk bezuinigde op cultuur. De actiegroep De Piek Gaat Door maakte een plan voor een doorstart op basis van vrijwilligers, welke door de Stichting Podium de Piek werd gerealiseerd. | ||
Huidige versie van 20 nov 2024 om 10:14
| de Piek |
|---|
Ontstaan van de Piek
Uit het eind zestiger jare ter ziele gegane jeugdwerk van de DOP-soos en Don Bosco (na 1968 (Search for the sun) ontstond een groep Provadya jongeren, die onder aanvoering van Bob Kossen en Bas Stiphout uiteindelijk uitmondde in de Piek. De Piek begon als sleep-Inn in 1970 in de inmiddels afgebroken oude huishoudschool in het Groenewoud, tussen de Walstraat en het Plein Vierwinden. Op de zolder van het pand lagen matrassen die door de Koninklijke Marine werden geschonken, waar je voor één gulden kon overnachten (en bovendien een kop thee kreeg). Dat werd een doorslaand succes onder jongeren. De Piek heette destijds nog het V.O.C., Vlissings Ontspanningscentrum (met een knipoog naar de VOC). In het pand was ook een café, een wereldwinkel, doka en theehuis. Beeldend kunstenaar Jan Haas en schrijver Wim Hofman werkten er onder meer als vrijwilliger. De vrijwilligers wisten hun idealen spoedig, en lange tijd daarna, te verwezenlijken door in de ‘politiek te infiltreren.’ Zij werden lid van de destijds grootste partij, de PvdA en konden zo veel plannen verwezenlijken. Al na enkele jaren volgde de verhuizing naar de Hellebardierstraat, tegenover het huidige Gemeentearchief, waar de behuizing van het KMT (Katholieke Militaire Tehuis) vrij kwam. De parketvloer van de danszaal werd uitermate geschikt bevonden als concertzaal. Daarnaast werden er zeefdrukcursussen gegeven, was er een kinderoppas en werden er filmvoorstellingen georganiseerd (onder de noemer Piekoscoop). Later waren er onder meer ‘poetry battles’ en konden kunstenaars in het cafégedeelte exposeren. De muziekprogrammering bleef echter altijd het belangrijkst. Toen er klachten kwamen over vermeend drugsgebruik en, naar sommige fracties van de gemeenteraad vonden, wat al te losse waarden en normen werd Rob Frank begin jaren zeventig als projectleider aangesteld. Deze wist bekende namen als Kevin Coyne en Kevin Ayers naar de Piek te krijgen. Later was Bert Stuit projectleider. Vanaf de jaren negentig draaide de Piek op een handvol vaste krachten zoals geluidsman Han Roose, die er vanaf de oprichting in 1970 al bij was en Ellen Gellman (projectleider). In de 21ste eeuw kwam het beheer van de Piek onder de overkoepelende gemeentelijke organisatie de Cultuurwerf te hangen. Na 2010 werd vanuit de gemeente steeds meer bezuinigd op de Piek en moest Gellman het veld ruimen toen het podium direct vanuit de Cultuurwerf werd gerund.
Podium voor onbekend talent
Door de kleine zaal (er mogen tegenwoordig slechts 180 man naar binnen, al waren dat er voor de verordeningen uit de jaren ‘oo veel meer), konden nooit grote acts worden geprogrammeerd en werd gezocht naar veelbelovende nieuwe bands. Zo kregen de Simple Minds aanvankelijk geen goede recensie van hun optreden, terwijl de band anderhalf jaar later internationaal zou doorbreken. Een rij nu bekende en minder bekende namen zou in de jaren tachtig en negentig het podium beklimmen: Mark Foggo, Wanda Jackson, the Buzzcocks, Nico van the Velvet Underground en Ronnie Hawkins & The Hawks[1]. Van nationale bodem traden onder meer op Herman Brood & his Wild Romance, the Fatal Flowers en Bløf (dat de zaal in het prille begin als oefenruimte gebruikte). Toen de Olau-line nog een dienstregeling op Sheerness onderhield was Vlissingen een ideale tussenstop voor veel Engelse bands die optredens op het continent verzorgden of juist naar Engeland terug gingen.
Geluidoverlast
Vanaf de komst naar de zeventiende-eeuwse panden in de Hellebardierstraat vormt geluidsoverlast voor de omwonenden een probleem. Diverse verbouwingen om de twee panden (11 en 13) beter te isoleren, leiden wel tot verbetering maar nooit tot een voor iedereen aanvaardbare oplossing.
Sluiting
De dreiging van sluiting heeft bijna alle jaren van het bestaan boven het podium gehangen. In 2014 gaf de gemeente aan de subsidie in vier jaar tijd af te willen bouwen naar nul euro. In 2018 leek definitief het einde te komen. De Cultuurwerf wilde het podium alleen verder exploiteren met financiële garanties van de gemeente, die sterk bezuinigde op cultuur. De actiegroep De Piek Gaat Door maakte een plan voor een doorstart op basis van vrijwilligers, welke door de Stichting Podium de Piek werd gerealiseerd.
Auteurs
-Johan Francke, 2018
Bronnen
- Site de Piek
- Simon Blaas, ‘35 jaar popmuziek in de Piek’, in: ‘’Zeeuws Tijdschrift’’ 55/1-2 (2005) 44-46
- Gerard van der Hoeven (tekst 1-4), Johan Francke (eindred., tekst 0), Hans Bommeljé (vormgeving) en Ellen Gellman (red.), et al., ’’Piekboek. 40 jaar de Piek in Vlissingen 1970-2010)’’ (Vlissingen, 2011).
- Gerard van der Hoeven, ‘Piekjaren. Het Vlissingse jongerencentrum De Piek’, in: ‘’De Wete’’ 46/1 (2017) 12-23.
Noten
- ↑ Uit de eerste Hawks formeerde zich later (via Bob Dylan) The Band