Brontekst bekijken van Charley (Annie Caroline Pontifex) Toorop/EvZ1982-1984

(Katwijk 24 maart 1890 - Bergen (N-H.) 6 nov. 1955). Schilderes. Dochter van Jan Toorop en Annie Hall, groeide op in het kunstzinnige milieu van haar ouders en kwam al jong in contact met veel kunstenaars. Elke zomer kwam zij mee naar Domburg. Zij begon al vroeg te tekenen en was ook muzikaal. Pas in 1912, na haar huwelijk met Henk Fernhout, koos zij definitief voor de schilderkunst, maar zij ontwikkelde zich geheel zelfstandig. Nadat haar huwelijk gestrand was (de schilder Edgar Fernhout en de filmregisseur John Fernhout waren haar zoons), verbleef ze van 1919-1921 in Parijs, waar een levenslange vriendschap met Piet [[Mondriaan]] ontstond. In 1922 ging ze in Bergen (N-H.) wonen, waar ze een grote en hechte vriendenkring om zich heen verzamelde. In 1925 kwam zij voor het eerst terug op Walcheren, maar in plaats van de badplaats Domburg verkoos zij het stugge Westkapelle, waar ze vaak terugkwam en vooral in hotel 'De Valk' werkte. Behalve veel schilderijen maakte ze hier ook enige litho's. Charley Toorop was een geheel andere figuur dan haar vader. Ze had een moeilijk, stug talent, dat ze met grote volharding ontwikkelde. Al van jongsaf had ze een grote sociale belangstelling, die haar deed sympathiseren met het communisme. Nadat ze de invloed van het kubisme en het Duitse expressionisme had ondergaan, kwam ze tot een scherp-getekende, nieuw-zakelijke stijl, waarin ze arbeiders, boeren en stillevens van dagelijkse gebruiksvoorwerpen weergaf. In veel zelfportretten gaf zij zich rekenschap van haar ontwikkeling. In haar werk spreekt naast dit sociale gevoel ook steeds weer de behoefte aan geborgenheid van een besloten vriendenkring. De sfeer van Westkapelle heeft zij voortreffelijk weer gegeven. De Tweede Wereldoorlog, waarin zij haar huis moest verlaten, en een daarop volgende attaque, waarvan zij moeizaam herstelde, leidden tot een verdieping in haar werk. In deze jaren verbleef zij nog geregeld in Veere. De naderende dood kwam centraal te staan in haar laatste schilderijen, maar ook steeds weer de vreugde om de seizoenen, de bloesems en de vruchten.