Wil Siereveld

Uit Wiki ZB
Ga naar: navigatie, zoeken
Wil Siereveld
Siereveld1.jpg
Wil Siereveld als voetbalster van Vlissingen, Bron: Krantenbank Zeeland, in: PZC, 27 augustus 1977, pag. 25.
Geboren [[]] 1957 Vlissingen
Beroep voetbalster
VIAF [1]

Voetbalster uit Vlissingen.

Speelster

Wil Siereveld (later Bömer) groeide op in een zeer groot sportief gezin van elf kinderen. Haar oudere broer Ad speelde jarenlang in het eerste van Vlissingen en ook haar jongere broer Wim voetbalde. Haar zus Ineke deed aan handbal (Olympus uit Vlissingen) en Wil zelf speelde ook handbal bij die club. Voetballen leerde ze al op jonge leeftijd op een pleintje in de Vlissingse Bloemenlaan. Daar speelde ze onder andere samen met de latere profs Ton van Eenennaam en Gerard de Nooijer, maar ook met de latere handbalster Diana van Gelderen.

In clubverband speelde Wil Siereveld vanaf haar vijftiende voor VC Vlissingen. In augustus 1977 - op haar twintigste - werd Wil Siereveld voor het eerst opgeroepen voor het Nederlands elftal voor een interland tegen Israel.[1] Zij zou tot en met 1979 voor Oranje uitkomen en in totaal acht interlands afwerken (een goal).[2] Zij speelde tevens dertien jaar voor het Zeeuws vrouwenteam.

Wil Siereveld in actie in Oranje tijdens interland Nederland-Engeland, gespeeld in Vlissingen, 30 sept. 1978, foto: archief PZC, Bron: Krantenbank Zeeland, in: PZC, 9 december 2002, pag. 24.
Vlissingen viert het kampioenschap van Zeeland (1986), Wil Siereveld zittend derde van links, foto: archief PZC, Bron: Krantenbank Zeeland, in: PZC, 23 september 1995, pag. 36.

Wil Siereveld bleef als speelster VC Vlissingen altijd trouw. In mei 1994 nam ze op 37-jarige leeftijd afscheid als actief speelster.[3] Op haar afscheidswedstrijd werd ze vervangen door haar dochter Bianca.[4]

Wil Siereveld (inmiddels Bömer) bleef nadien bij het vrouwenvoetbal verbonden als trainster.

Trainster

Na haar actieve carrière ging Wil Siereveld vanaf 1996 verder als trainer bij VC Vlissingen. In 1999 stapte zij over naar de Meeuwen uit Zoutelande,[5] waar ze meer dan tien jaar zou blijven.

Auteur

Wim van Gorsel, 2015

Bronnen

Sites

Noten