Gerard van de Dries

Uit Wiki ZB
Versie door Wimg (overleg | bijdragen) op 27 jun 2018 om 14:16
Ga naar: navigatie, zoeken
Gerard van de Dries
Gerard van de Dries1.jpg

Geboren 8 augustus 1948 Oost-Souburg
Beroep profvoetballer
VIAF [1]

Profvoetballer van NAC, afkomstig uit Oost-Souburg.

Voetballoopbaan

Van RCS naar NAC

Gerard van de Dries begint zijn voetballoopbaan bij RCS in Oost-Souburg. Als talentvolle verdediger/middenvelder tekent hij op 17-jarige leeftijd een contract bij de Bredase eredivisieclub NAC. Aanvankelijk rijdt hij op en neer tussen Middelburg, waar hij op de loonadministratie van de provinciale griffie werkt, en Breda. Als hij echter een baan kan krijgen in Breda gaat hij daar ook definitief wonen.

In zijn eerste contractjaar speelt Van den Dries alleen in het (landelijke) jeugdelftal van NAC. In het tweede jaar krijgt hij een plekje in het tweede team. In zijn derde jaar, in het seizoen 1968/'69 debuteert hij in het eerste elftal op 18 augustus 1968 in de met 5-1 gewonnen thuiswedstrijd tegen Fortuna SC. Vanwege zijn militaire dienst speelt hij dat seizoen ook regelmatig voor het nationaal militair elftal onder trainer Zwartkruis.

Vanaf het seizoen 1969/'70 krijgt Gerard van de Dries steeds meer speeltijd in de Bredase hoofdmacht, mede door blessures van enkele andere verdedigers. De jaren daarna speelt Gerard van de Dries vaak als basiskracht, maar zit ook regelmatig op de bank, mede als gevolg van blessureleed. Hij blijft voor NAC uitkomen tot 1975. Daarna gaat hij verder bij de amateurs van Baronie, eveneens uit Breda.

Bekerwinst 1973

Een absoluut hoogtepunt in Van den Dries' profcarrière vormt het winnen van de KNVB-beker in 1973. De Bredase club wint - met Gerard van de Dries als invaller - de bekerfinale verrassend van het favoriete NEC (0-2).[1] Door deze bekerwinst speelt NAC in september en oktober 1973 twee Europacupwedstrijden - met Van de Dries in de basis, tegen het Oost-Duitse FC Magdeburg. De Bredase club wordt uitgeschakeld door de club uit de DDR (0-0 en 0-2).[2]

Auteur

Wim van Gorsel, 2016

Bronnen

Sites

Noten