Ferdinand Hart Nibbrig

Uit Wiki ZB
Ga naar: navigatie, zoeken
Ferdinand Hart Nibbrig
Nibbrig 12157.jpg
Het zomerhuis 'Santvlught' van Ferdinand Hart Nibbrig dat hij in 1910 aan de Duinweg 24 te Zoutelande liet bouwen, foto: Wim Helm, augustus 1998, Zeeuwse Bibliotheek, Beeldban Zeeland, recordnr. 12157
Geboren 5 april 1866 Amsterdam
Overleden 12 oktober 1915 Laren
Beroep schilder, lithograaf en grafisch ontwerper
VIAF [1]

Biografie

Hart Nibbrig was leerling van de Quellinusschool en de Rijksacademie in Amsterdam en studeerde daarna te Parijs. Hij kwam hier in aanraking met het luminisme van Seurat dat hij in Nederland introduceerde. Na eerder verschillende plaatsen op het eiland bezocht te hebben liet Hart Nibbrig in 1910 het huis Santvlught (Duinweg 24) in Zoutelande bouwen, waar hij daarna elke zomer zou verblijven tot zijn dood in 1915. Hier schilderde hij zonovergoten Walcherse landschappen in gestippelde toets. Hij exposeerde met de Domburgse kunstenaarsgroep van Jan Toorop, waarvoor hij in 1905 de tentoonstellingsaffiche ontwierp. Vooral zijn gewassen krijttekeningen en schilderijen van de duinenrij bij Zoutelande en panorama’s van het dorp spreken tot de verbeelding omdat deze met de kenmerkende kerk achter de duinen een prototype vormen voor de Nederlandse samenleving als kustdorp beschermd tegen het water achter een duinenrij. Daarnaast schilderde hij op Walcheren ook veel portretten (bijvoorbeeld Oude Martine van Zoutelande (1914)) die zich kenmerken door de berustende maar doorleefde gezichten die hij in zachte tinten op het doek aanbracht. In zijn schilderijen van Larense volkstypen was hij meer romantisch-realistisch.

In 1981 werd in het Singer Museum in Laren een aparte zaal naar hem vernoemd, waarin een deel van zijn werk permanent tentoongesteld werd. In 1996 volgde een tentoonstelling in hetzelfde museum die geheel aan het werk van Hart Nibbrig geweid was.

Tekst uit de Encyclopedie van Zeeland 1982-1984

Bekijk de originele tekst uit de Encyclopedie van Zeeland, 1982-1984

Auteur

-herzien Johan Francke (2012)

Literatuur